– Қателеспесем, рингке шықпағаныңа алты айдан асыпты. Жартыжылдық үзіліс спорттық бабыңа кері әсерін тигізбей ме?
– Әрине спорттық бабыңда болу үшін жиі-жиі жарыстарға қатысу керек. Бірақ біз белгілі бір уақытқа дейін ем-дом қабылдап, әлем чемпионатынан кейін демалысқа шықтық. Өйткені түрлі деңгейдегі қол, дене және бел жарақаты болды. Оның үстіне жаңа жылға дейін маңызды халықаралық жарыстар жоқ еді. Сондықтан бас бапкер бізді толық ем алу үшін және маңызды жарыстан соң аздап тынығу үшін демалысқа жіберді. Ал жаңа жылдан бастап алғашқы оқу-жаттығу жиынын аяқтап, ақырындап бабымызға еніп келеміз. Алда тағы бір жиын өткізіп, онан соң халықаралық турнирге қатысып, тәжірибемізді шыңдаймыз.
–Салыстырмалы түрде қарасақ, Өзбекстан құрамасының боксшылары халықаралық турнирлерден кейін аз уақыт демалып, қайта рингке көтеріліп, ел чемпионатында сынға түсіп жатады. Олардікі жан қинаушылық па, әлде?..
– Әр елдің дайындығы, жоспары, мақсаты бөлек болады. Біздің елде әр маңызды жарыстан соң алған жарақатыңды емдеп, тынығуыңа мүмкіндік береді. Бұл өте дұрыс. Өйткені, жарақатыңды толық емдемей, келесі жарысқа шықсаң ескі жараң сыр береді. Кейде жекпе-жекті жалғастыра алмайтындай дәрежеге жетіп, асқындырып алатын жағдайлар да болады. Денсаулығың сыр берсе, саптан ұзақ уақытқа шығып қалуың әбден мүмкін, тіпті қолғабыңды шегеге ілуге де тура келетін жағдайлар кездеседі. Сондықтан алған жарақатыңды толық емдеп алмайынша, жарысқа қатысудың қажеті жоқ деп есептеймін. Ал Өзбекстан құрамасы туралы олардың бапкерлері мен басшыларынан сұраған дұрыс шығар.
– Өзбекстан деп қалдық қой, өзің үш рет жеңген өзбек боксшысы Жалоловтан Азия чемпионатында не себепті жеңіліп қалдым деп есептейсің?
– Барлығына өзім кінәлімін. Өйткені жарыс Өзбекстанда өтіп, финалда өзбек боксшысымен жұдырықтасқан соң, қарсыласымнан бір, тіпті үш бас жоғары тұруым қажет болатын. Сондай-ақ жеңімпазды анықтауды төрешілердің шешіміне қалдырмай, нокаутпен жеңуім керек еді.
– 2017 жылы Азия және әлем чемпионатының күміс жүлдегері атандың. Жалпы, өткен жыл сен үшін олжалы болды ғой?
– Ең алғаш Азия және әлем чемпионатына қатыстым. Жай қатысып қана қоймай, еліме күміс жүлде сыйладым. Барлығына еңбегіміздің, төккен теріміз бен бапкерлеріміздің айтқан ақылының арқасында жеттік. Кейде, шіркін, сол біріншіліктерде елімнің әнұранын шырқатқанда ғой, деп іштей қынжылып қаламын. Бұйырса, алдағы чемпионатта осы қателіктерімді түзетіп, көк туымызды биікте көтеру үшін барымды саламын. Аса ауыр салмаққа енді ғана бой үйретіп келемін.
– Жалпы, аса ауыр салмақта ішкі бәсекелестік қандай? Өзіңе қай боксшы лайықты қарсылас деп айта аласың?
– Ішкі бәсекелестік барлық салмақта өте жоғары. Кез келген боксшы халықаралық додаларда еліміздің намысын қорғауға дайын. Ал менің салмағымда павлодарлық Олжас Бұқаев, маңғыстаулық жас боксшы Айболды Дәуренұлы және Нұрболды Сермаханов бар. Бұлардың біреуі жас, екіншісін «қалпақпен ұрып алам» деуге болмайды. Ұлттық құрамаға деңгейі төмен боксшылар қабылданбайды ғой. Әрқайсысы лайықты қарсылас бола алады.
– Өзіңді әлі қай жағынан жетілдіре түсу керек деп ойлайсың?
– Менің басқа боксшыларға қарағанда, физикалық мүмкіндігім төмен екені көрініп тұрады. Сондай-ақ тағы да 10 кило салмақ қосуым керек деп ойлаймын. Әлем чемпионатында салмағым 96 болса, қарсыластарымның арасында ең төменгі салмақ 110 болды. Ең ауыры – 130 кило. Таза 106 кило болсам, нағыз өз бабымда болар едім. Және де сол салмағыма сай физикалық мүмкіндігімді де арттыру керек.
– Бокстан Қазақстан құрамасының алтын дәуірі деп қай кезеңді айтар едің?
– Егер нәтижеге қарайтын болсақ, 2000 жылғы ұлттық құрамамыз мықты болды. Баршаға белгілі, Сидней Олимпиадасында боксшылар екі алтын және екі күміс медаль иеленді. Ол кездегі боксшылардың шоқтығы мен үшін әрқашан биік. Ал медаль саны аз болды демесеңіз, 2016 жылы Рио Олимпиадасына барған құраманы алдыңғылардың сапына қосар едім. Себебі төрешілер бұрмаламай, әділ төрелік еткенде Қазақстан құрамасы елге бір емес үш алтын жүлдемен оралатыны анық-тұғын.
– Қазір әуесқой бокстың құты қашып бара жатқандай көрінеді. Оған түрлі себептер бар екенін өзің де білесің. Кәсіпқой боксқа ауысу ойыңда жоқ па?
– Бірден айтайын, кәсіпқой боксқа ауысуға ниетім де, құлқым да жоқ. Әлем чемпионатынан соң жан-жақтан қоңырау шалып, келісімшарт ұсынғандар көп болды. Барлығына «жоқ» деген нақты жауапты бердім. Менің барлық арман-мақсатым – Олимпиада чемпионы атану.
– Екі жыл «Астана арландары» сапында жұдырықтасқаныңды білеміз. Бұл мектептің саған қаншалықты көмегі тиді?
– Олимпиада болатын жылы бас жаттықтырушымыз Мырзағали Айтжанов мені «арландарға» жіберді. Өйткені ол уақытта әлі де шикілеу едім. Мырзағали ағай «арландарға» бар, піс, шыңдал, тәжірибе жина» деді. Ұлттық құрамада бес жылдан бері жүрген соң ол кісі менің қандай деңгейде екенімді жақсы біледі. WSB жобасы мен үшін үлкен бір мектеп болды. Өзімді техникалық және физикалық тұрғыда жетілдіруіме үлкен көмегін тигізді.
– Әңгімеңе рахмет.
Әңгімелескен Әли БИТӨРЕ,
«Егемен Қазақстан»