Астанада тұратын Нұрболаттың төрт баласы бар. Үшінші баласы Нұрәділді мектеп жасына жетер-жетпесінде фортепиано үйірмесіне алып барған. Өзі бала кезінен музыкаға әуес болып, дегеніне жете алмаған соң балам мен шықпаған биікті бағындырар ма екен деген әкенің үміті-дағы. Бірақ, музыка әлемі Нұрәділді өзінің сиқырымен арбай алмады, баланың да құлшынып тұрғаны шамалы еді...
«Сол уақыттарда, – деп сыр ақтарады Нұрболат, – Ресейде түсірілген «Молодежка» деген хоккей туралы сериалдың тұрақты көрермені едім. Жастар хоккей лигасында ойнайтын бозбалалардың хоккейдегі қилы тағдырын отбасылық драмамен, махаббатпен, тәрбиемен әдемі шендестіріп түсірілген сериалдан басымды ала алмай қалдым. Команда ішіндегі татулық пен араздық, достық пен сатқындық, бапкер тәрбиесі, тәртіп, бәрі шебер қамтылған. Қазір сананы тұрмыс билеген заман. Спортта да ақшаның айтқаны жүреді. Өзге клубтар таңдаулы ойыншыларға сырттан келіп қомақты ақша ұсынып жатады. Сондайда өзің тәрбие алған команданың намысын қорғап, шешімді болу да ерлікті, белгілі бір дәрежеде тұрақтылықты талап етеді екен. Осындай сындардан өткен спортшы жігіттерге кәдімгідей бауыр бастым. Солар арқылы өзімде бөлек көзқарас қалыптасты да, Нұрәділімді хоккейге берем деп шештім. Мұндай тәрбиені көріп, спорттағы небір шырғалаңнан шыңдалып өскен бала жаман болмауы тиіс деп ой түйдім».
Ол кезде Нұрәділі алты жаста-тұғын. Әкесі бұрын бас сұғып көрмеген хоккей дүкендерін түгел аралады. Бес-алты жастағы баланың бір жабдық киім-кешегі 200-250 мың теңге тұрады екен. Бала өскен сайын оның да бағасы қымбаттай түсетін көрінеді.
Әуелде басына неше алуан күмәнді ойлардың кіргені рас еді. Қып-қызыл ақшаға мұздай етіп киіндіріп, мұзға жіберген бала бір аптадан кейін «хоккейі құрысын!», деп тастай қашса қайтеді?
Дегенмен, баласы сенімін ақтады. Хоккейдің қызығына терең бойлап, жатпай-тұрмай спорттың осы түрі туралы ойлайтын болды. Қолына смартфон тисе болды, ютубтан хоккейді ғана қарайтынды шығарды. Таңғы сағат алтыда киініп алып, мұз үстінде тұрады. Қысы-жазы осылай...
Нұрәділмен құралыптас 60 баланы алты жасынан баптап жүрген «Астана-2009» хоккей клубының жаттықтырушысы Әділ Әлменов қазір сайдың тасындай іріктелген 30 қарадомалақты Ресейде өтіп тұратын жарыстарға жиі апарып жүр. Челябі, Екатеринбург, Башқұртстанға дейін барып, олжалы қайтқан кездері аз емес. Өзге елде бас жүлдені жеңіп алу қиын болса да, бұл күнде балалардың күміс пен қоладан таққан жүлделері әжептәуір жиналып қалған. Күні кеше ғана қазақтың хоккейші балақайлары Челябі облысының Первомайский ауданында өткен маусымалды турнирден келді. Әлменовтің шәкірттері жүлделі үшінші орынды жеңіп алып, тәп-тәуір өнер көрсетіп қайтты. Сол доданың шешуші ойынында Нұрәділ Нұрболатұлы «Матчтың үздік ойыншысы» атанып, арнайы кәдесыймен марапатталды. Еңбегінің жемісін көре бастаған әкенің қуанышын тілмен айтып-жеткізу тіпті мүмкін емес. Болашағынан үміт күткен баласының жеке ойыншы ретінде алған тұңғыш сыйлығы әкені қанаттандырып жібергені рас еді.
Әкесі Нұрәділдің ойынына қашанда сын көзбен қарайды, қоятын талабы да қатаңдау. Жасыратыны жоқ, командада баласынан асып түсетін дарынды хокейшілер бар. Сол себепті, Нұрболат қандай да бір биікке тек еңбекпен ғана жетуге болатынын баласының құлағына құюдан әсте жалыққан емес.
Иә, хоккей дегеніңіз қымбат тұратын спорт түрі. Киімінің қанша тұратынын жоғарыда айттық. Бұдан бөлек, жарысқа баратын баланың жол шығынын ата-ананың өзі көтереді. Шотқа қағып санар болсақ, балғын хоккейшінің бір жарысқа деген сапарының өзі 100-150 мың теңгенің аралығын қамтиды екен. «Рас, хоккей деген қымбат спорт, – дейді Нұрболат Туысбайұлы. – Бірақ, қазақ та хоккей ойнай алады деген намыс одан да қымбат!».
Бір бағытының өзі мың шақырым, кейбірі екі мыңға таяу шақырым болатын қашықтықты жүріп өтіп, жарысқа келетін қазақ командасының қажыр-қайратына ресейлік ата-аналар кәдімгідей таңданатын көрінеді. Ал команданың бапкері болса, балаларға тәжірибе керектігін алға тартып, жарыстарға жиі шығып тұрудың пайдасын айтудан жалыққан емес. Оның айтқанына қарсы келіп жатқан ата-ана жоқ. Өйткені, бәрі де көз алдарында – балғын хоккейшілер уақыт озған сайын буын бекітіп, көк мұз үстіндегі доданың көкбөрілеріне айналып келеді. Бұл жерде көңілді семіртетін тағы бір дүние бар. Ол – хоккейге қазақ балаларының көптеп келе бастағандығы.
Егер, Әділ Әлменовтей еңбекқор бапкер бастап, Нұрболат Туысбайұлы сияқты намысшыл ата-аналар қоштай білсе, қазақ хоккейіндегі қалың шоғырдың қаулай өсіп шығатыны, олардың бағындырары да биік шыңдар болатыны айдан анық. Хәкім Абайдың өзі «Қыран бүркіт не алмайды, салса баптап?», деді емес пе?!
Қайрат ӘБІЛДА,
«Егемен Қазақстан»
