Отағасының жауабын естіген бойда жолаушылардың үзеңгісі сыңғыр ете түскен. Ай жарығымен әудем жерге шейін ағараңдап көрініп жатқан қасқа жол оларды Шыршық қаласына емес, басқа жаққа, тірі жанға беймәлім бір тылсым түнекке қарай жетелей жөнелгендей көрінді.
«Қап-әй, – деп өкінді отағасы басын шайқап. – Ішке кіріп, шай ішіңіздер дегенде болар ма еді? Әй, бірақ... Мынандай дөкей мырзалар біздің жаман тамға кірер деймісің?!».
Ал ертеңіне...
Түс әлетінде ОГПУ-дің екі қызметкері әлгі тоқал тамның есігін сындырып жіберердей серпіп ашып, ішке баса-көктеп кіріп келді де: «Тез жинал!» деп бұйырды отағасына. Сөйтіп ай мен күннің аманында не болғанын түсінбей, екеуіне жалтақ-жалтақ қараған әлгі байғұсты өздері мініп келген арбаның артқы жағына отырғызып, қалаға қарай алды да кетті.
Сол күні оған «Аса ірі халық жауларымен сыбайлас болып, жол көрсетті» деген ауыр айып тағылып, табаны күректей он жылға ит жеккенге айдалып кете барды...
Бұл оқиға 1937 жылдың көктемінде, біздің ауылда болған екен. Оны естіген жұрт әлі күнге дейін: «Құдай-ау, сонда немене, екі кештің арасында танымайтын-білмейтін кісілерге жол сілтегені үшін бе?» деп сұрайды таңғалып. «Иә, – дейді оған біздің аталарымыз бен апаларымыздың біреуі ақырын ғана. – Сондай да заман өткен ғой бастан...».
