Адамдардың түр-келбеті түгіл, бармағының таңбаларына дейін бір-біріне ұқсамайды. Бәріне бір деңгейден қарап, баға беруге болмайды. Міне, осындай жағдайда қоғамның серкесі боламын, елге өзгеден гөрі еңбегімді көп сіңіремін, мен араласпай қалатын шаруа болмауға тиіс деп жанын жалдаған қайраткерлер өмірде аз кездеспейді. Солардың ішінде Сәбит Мұқановтың орны тіптен бөлек, себебі, Құдай оған асқан сезімталдықты, әсіресе тапшылдық танымды дарытқан. Оны ол жасырмаған, қайта домбыраның құлақ күйіндей әрқашан айтып, жазып отырған және онысына өкінбек түгіл мақтан санаған.
Толық мәтіні 280410-77