Уәли ханның мазары

Сан мәрте жорықтарға қатыс­қан, жүрек жұтқан жауынгер болыпты деген дерек те айтылады. 1781 жылы әкесі Абылай қайтыс болғаннан кейін әке аманатына сәйкес артында қалған елі Уәлиді Орта жүздің ханы етіп сайлайды. Уәли хан Петербор  мен Пекинге өзінің хан тағына отырғаны туралы хабарлап, хан ретінде тануын сұрайды. 1781 жылы Ресей мен Қытай Уәли ханның хандық өкілеттілігін мойындаған. Қаңтар айының басына Цинь императоры Уәлиді хан дәрежесінде есептейтіні туралы хат жолдаған. Бірінші қарашада Орта жүздің сұлтандары мен билері ақ кілемге салып хан көтерген. Арада қанша жылдар өтті. Бір кезде азуын айға білеген аруақты хан туралы деректер де көмескі тарта бастады. Тіпті жерленген жері де ұмытылуға тақау қалған. Тәуелсіздіктің ақ таңымен бірге, көне тарихтың кебежесі ашылды. Мазар орнатылып, ас берілді. Енді осы жайлы бір ауыз сөз айта кетелік.    

Кешегі кеңес заманында сол дәуірдің идеологиясына сай күні-түні жұмыс жайын ойла­ған жамағат өткен тарих­тың соқпағынан ажырап қал­ған бола­тын. Хан мазары да әде­йілеп із­дес­тіргеннен емес, сәті түс­кенде  табылса керек-ті. Туған ел­дің та­би­ғатын, оның қой­на­уындағы әр­қилы табиғи қазы­на байлықты, жер-су атау­ла­рын қорғап жүре­тін ұлтжанды­лығымен аты шық­қан Айтқажы Қазбеков Қазақстан ауылына күйеу болып келеді. Бір жылы Қазақстан ауылында Екінші дүниежүзілік соғыста қаза тапқан боздақтарға арнап ас беріпті. Сол аста қазақтың қа­рымды қалам­гері, елдің абыз ақ­сақалы Естай Мырзахметов те бо­лыпты. Ас үстінде өткен-кет­кен заман­ның ел есінде қалатын қилы-қилы ке­зеңдерін қаузап, әңгіме айтылмай ма? Сондай әң­гіменің бір жүйесінде Қазақстан ауылы­ның азаматы Есләм ақсақал ауыл іргесіндегі «Хан сүйегі» деп аталатын төбе бар екендігін айтқан көрінеді. Жаңағы қастерлі орында жалғыз Уәли хан ғана емес, төре тұқымынан әлденеше адам, шамамен отызға жуық мәйіт жерленген екен. Өйткені зираттың ауқымы әжептәуір. Тарихтың тылсым сырларын қойнына бүккен төм­пешіктер томпайып жатыр. Есләм ақсақал ба­ла кезінде әлдекімдердің осы зи­ратты талай рет қазғандығын көрген екен.

– Бір жолы, – дейді Есләм ақсақал, – әкеммен бірге шөп шабуға бардым. Әкем шөп шауып жүргенде мен төбенің етегіндегі жасыл шалғында ойнап жүр едім. Шөп арасынан әлдебір сүйек тауып алдым. Сол сүйекті әкеліп, әкеме көрсеткен едім.

– Бұл – адамның сүйегі, – деді әкем, – төбенің басына апарып өз орнына зиратқа көмейін. Обал болады ғой, адам сүйегі, оның үстіне аруақты төре тұқымының мәйіттері жатқан қасиетті мекен.

Әкем құран оқып, сүйекті қайтадан көмді дейді, – деп сөз сабақтаған Есләм ақсақал.

Ол уақытта бұрынғы өткен хан-сұлтандар өздерімен бірге тіршілікте тұтынған алтын, күміс бұйымдарын бірге көмдіретін салт болған деген ұғым бар еді. Шамасы «қара археологтер» оңай олжаға қарық болғысы келіп, тыныш жатқан зиратты ақтарып, асыл бұйымдар іздеген.

Ас аяқталған соң Қазақстан­да болған  зиялы топ өкілдері төбеге шығып, зират басын ара­лап көреді. Соққан желмен ызыңдап көне дәуірдің киелі сырын шертіп жалғыз тас жантайып жатыр екен. Ортасынан бөлінген. Бетінде көне жазу бар. Көне жазу тастың бетіне айнала жазылған. Ал дәл ортада тастың кімге қойылғандығын меңзейтін, айғақтайтын дерек. Әттең оқу мүмкін емес. Тіпті мүк басып қалыпты. Кейін Жақия қажыға оқытқанда тіршіліктің дауылдары мен жауындары тоздырған әлгі тастан Уәли Абылай хан ұлы деген жазу шығады. Сол ескі жазу мәтіні мынау: «1782 жылы өз ықтиярымен, ел-жұртымен, Русия мемлекеті патшасының қарары (мен) Орта жүздің ханы (сайланған) Уәли хан Абылай хан ұлы 1738 жылы туылып, 1820 жылы фәниден бақиға көшті, 86 жасында. Жазу қырғыз-қазақ сұлтаны. Сұлтан-Ғазы Уәли хан бұйрығымен жазылды. Алладан басқа құдай жоқ, Мұхаммед оның елшісі, Әрбір жан өлім дәмін татады. Құпия Ұлы да Ұлағатты Алладан, сыпайылық та Алла тағаладан».

– Көне жәдігер тасты Көкше­тау қаласындағы ұлтжанды азамат Жанат Қасымның лицейіне балам Әсет алып келді. Енді тас­ты қайтадан қалпына келтіру, орнату мәселесі туындады, – деп еді бір кезде өзі де төре тұқы­мы, ел ағасы Сансызбай Мұқи­танов, – Красноярда тұратын, төре тұқымынан тарайтын Кеңес Қоқышев Шота Уәлихановқа айтып, мазар орнатамыз деген. Арада аттай бір жыл өтті. Жазу­шы Естай Мырзахметов жиын-тойда, омыртқада кездескен са­йын қалжың араластырып, қажай беретін болды.

– Әй, Сансызбай, бұларың не? Төре тұқымы шынымен Абы­­лай­дың көрген түсі сияқты болып кетті ме?

Сансызбай ағаға әлгі сөз қам­шы болған. Ел ішіндегі Сағынтай Кенжетаев тәрізді жомарт жандар­дың көмегімен өзі ұйытқы болып мазар тұрғызған. Осыдан бірер жыл бұрын кәсіпкер Борис Козлов салды деген әңгіме айтыла бастады. Сансызбай ағаның еңбегіне қиянат болмасын деп ел есіндегі естелікті тағы бір тірілтсек, айыбы жоқ шығар.

Ақмола облысы