Ауыл жігіттерінің қолы бос. Қызыл су тыйылып, жер қарайған соң тақымдарына басқан қылқұйрықтыларын жарата бастайды. Бұрынғыдай емес, ел ішінде бәйге көп. Көңіл аулайтын бір қызық осы.
Ат ұстағанның кез келгені Толыбай сыншы іспетті. Алдына көлденең тартқан жылқы баласының бар бітімін түгендеп, қауқарын таразыға тартқандай айтып береді. Ырым еткені қырын кетіп жатса да, жүздері жығылмайды-ау.
Алқақотан отырғанбыз. Әсет өзінің бестісін мақтай жөнелді. Жай жел сөз емес, нақты мысалмен көмкерілген оқиға.
– Қыс іші болатын, – дейді Әсет. – бесін ауа бестімді ауыл қотанындағы құдықтан суарайын деп бара қалмаймын ба, ауыл шетінен «қасқыр, қасқыр!» деген дауыс шықты.
Әсетпен көжетамырлығы бар Есенбай қостай жөнелді.
– Биыл, – дейді ол, – желтоқсанның соңында қарақұрым елік ауып келді емес пе? Білетіндердің айтуларына қарағанда, Сібірдің елігі тәрізді. Біздің жердегі, көз көріп жүрген еліктей емес, тұрқы сәл кішкентай. Өзіміздікі екеу-үшеуден жүрсе, ауып келген елік жүздеп, үйірімен кездесетін. Аш қасқыр Түменнің қалың орманынан ауған елікпен бірге келуі әбден ықтимал.
Қостаушы табылған соң Әсет әңгіменің тиегін ағытты. Айтуына қарағанда, ерттеп шығуға уақыт болмай, бестісіне жайдақ мініп, келімсек қасқырды қуып берсе екен.
– Қозыкөш жерге ұзатпай қуып жеттім, – дейді Әсет. – сұлы жеп, ерігіп тұрған бесті бөрінің үстіне мініп кете жаздады. Атайын десем иығымда мылтығым жоқ. Асығып жүріп қабырғада сүйеулі тұрған қайың сойылымды да алмаппын. Жалма-жан үзеңгіні ағытып алып, қасқырды қара тұмсықтан пердім-ай келіп.
Өзі де ат екпінімен лықсығандай теңселіп кетті. Оң қолын әнтек көтеріп, құдды үзеңгісін сілтегендей соза бергенде, жанында отырған Құрман білегінен ұстай алып: – «Әй, сен мана жайдақ шығып едің ғой», – деді.
Қызық әңгіменің қыртысы осы жерде жазылмай қалғаны. Аңшылар да айта береді-ау.
Көкшетау қаласы