Тұрқы есік пен төрдей шабдар ат мінген, дембелше келген жас жігіт тақымына қысқан серкеден айырылар емес. Тұс-тұстан анталай қаумалаған, серкеге қолын созған көкпаршылар қапысын таба алмай жүр. Шамасы шабдар ат көкпарға түсіп ысылған жүйрік болар, қарсы келгенін омырауымен соғып маңайлатар емес. Қос құлағын жымырып алған жарықтық артынан ұмтылған бір-екі көкпаршыны оңдырмай оқсата теуіп те жіберді. Әлден уақытта бітімі бөлек қарагер атты көлденеңдей салған. Жан алып, жан беріскен, қым қуыт арпалыстың ішінде тақымы бостау болды ма екен, қарагердің үстіндегі бозбала ат артына сырғып түскені. Өлді деп шу ете қалды, көкпарды тамашалап отырған жүз сан жамағат. Өлмесе де мертігетін болды, деді біреулер, қаптаған тұяқтың біреуі қақырата тисе, опырып жібермей ме?
Боз даланың бозамық топырағынан ұшқан шаң торғын шымылдық іспетті, түк көрсетер емес. Серкеден басқаны көре алмай аруақтанып ат жалында аласұрған тамам көкпаршы сілтідей тынды. Олар да жапырылып аттан түсе бастаған. Тозаң сәл сейілген соң ғана көрдік, аман екен. Шылбырын сүйреткен қарагер атына қарай жан ұшырып жүгіріп барады. Демін ішіне тартып отырған жұрт иықтарынан жүк түскендей, уһ деп бір дем алды.
– Қазақта «Сиыр мүйізін төсейді, жылқы жалын төсейді» деген сөз бар, деді бір ақсақал. Қандай қысылтаяң жер болса да жылқы баласы адамды баспайды.
Қамбар атаның бір қасиеті бәлкім осы шығар.