Уақыт жедел өтеді, жас қартаяды, дүние ескіреді, қоғам үздіксіз өзгереді, жаңа жеңіп, көне ұмыт болады. Осы тұрғыдан алсаңыз, ұмыт болмайтын дүние жоқ. Тарихта қалыпты дегеннің өзінде оның да мәңгілік баяны жоқ.
Бұл – ғарыштық өлшем.
Ал біздің төрт-бес ғасырлық тарихы бар ұлтымыздың аясында қарастырсақ, жазба әдебиеттің тарихы аса ұзақ та емес.
Дәл осы тұрғыдан алсақ, ақын-жазушылардың тізімі түгел болар. Бірақ әдебиеттің түгелдігі тұрғысынан ұмытылып бара жатқандар баршылық.
Мәселен, Қосжан Мүсірепов деген («Раушан» деген кітабы бар) ақын мүлде ұмытылып кетті.
Өмірден ерте, тосын жағдайда кеткен, қазақ символизмінің бастаушысы, ақын – Бернияз Күлеев; Бейімбет, Ілиястармен қатарлас жазушы, сол тұста өлеңдер, әңгімелер, пьесалар, сықақтар жазған – Жиенғали Тілепбергенов (жас кезінде науқастан көз жұмған); сол замандағы әдебиетке еңбегі сіңген, сол дәуірдің білгірі, жазушы Ғалым Ахмедов сияқты адамдарды біз қазір еске алуды да ұмыттық.
Сондықтан қазақ әдебиетіне еңбегі сіңген (қандай дәрежеде болса да) барлық дәуірлердің қаламгерлерін еске түсіріп, соларды үздіксіз насихаттау, ғылыми-танымдық еңбектер жасау керек сияқты.