Қазақ ежелден көңілі адал, бейбітшілік сүйгіш халық екені белгілі. Бұл туралы көптеген мысалдар келтіруге болады.
Жалпы, атам қазақ ешқашан өздігінен ешбір елге жаугершілік ниетпен шабуыл жасамағанын қарт тарихымыздағы жазбалардан анық көрінеді. Тек, өзіне қастық жасағандардан қорғану үшін қарсылық танытып, күш жұмсаған. Ал тіршіліктегі кездесетін түрлі мәселелерді мәміле арқылы оң шешіп отырған. Яғни, тіл табысу мен ынтымақтасу, ымыраласу арқылы ырыс-берекемізді арттырып отырған халықпыз. Мұндай ерекшелігімізді ұлы тұлғаларымыз да, елімізге табаны тиіп, жерімізден дәм татқан шетелдік ғалымдар да айтып, жазып, жариялап әлемге паш еткен кезі аз емес.
Ендеше, осы күндері тұрлауы кеткен тіршілікте тараптарды татуластыру тетігіндегі біздің рөліміз – түп-тамыры сонау қатпар-қатпар тарихтың көне беттерінен бастау алады деуге толық негіз бар. Міне, тап осы тұста сөз етіп отырған мәселенің екінші қырына тоқталайын. Бүгінгі байтақ еліміз, Кеңес өкіметіндегі Қазақстан емес. Өз елі мен жеріне ие болып Тәуелсіз Қазақстан атанған мемлекеттің мәмілегерлікке жүретіндей жөні бар-ақ.
Сонымен қатар, айналып өтуге болмайтын тағы бір мәселе – Мемлекет басшысының абырой, беделі. Себебі, қызметте жүріп шетелге іссапармен шыққанымызда «Қазақстан» деген сөзді айтсақ, алдымен Н.Назарбаев туралы жиі естіп жататынбыз. Бұл – Елбасымыздың есімі еліміздің атауымен астасып кеткенінің белгісі. Оның үстіне халықаралық деңгейдегі сарапшылар мен әлемдік көшбасшылардың арасында Н.Назарбаев беделінің зор екендігін байқатса керек. Сондай-ақ, бейбітшілік пен береке-бірліктің жер жаһан үшін аса құнды екендігін Қазақстандағы мамыражай тіршілікке қарап тұрып түсіне қою аса қиын бола қоймас, сірә. Сондықтан да, тыныштықты ту еткен көптеген елдің басшылары Астана процесінен мол үміт күтіп, зор ниетпен осындай игі бастаманы қолдап, қуаттады. Әрине, бұл келіссөздердің көпшілігі күткен нәтижеге бастар жол болатыны күмәнсіз.
Әбдіжәлел БӘКІР,
саяси ғылымдар докторы, профессор