Бар екен. Бір қуанып, бір өкіндік. Қуанғанымыз, жоқ іздеген жолаушының ділгір болған затына кезіккені, ал, өкініш қасқалдақтың қанындай тапшы болып кеткен әлгі заттың өзгенің сөресінде жатқандығында. Күн қаққан қоңырқай өңді, айыр қалпақты қырғыз ағайын ер тоқымның неше атасын көрсетті. Ат арқасына құйып қойғандай болып жататын жалпағы, сәнге, салтанатқа мінетін үйрекбасты, жазылған алақандайы да бар екен. Қолға қондырған қауырсындай жеп-жеңіл, бәйгеге қосқан жүйрік атқа салатыны да жатыр. Алатаудың арғы жағында ер шабуға лайықты ағаш аз ба, құранды ердің сүйегін бірнеше бөліктен қиюластырып, желімдеп жасаған екен. Қайыңның безі болса керек, құйылған қорғасындай біртұтас болып жатыр. Осынысы жақсы, қайың безі өте берік, күн астында күйгенімен, қаңсымайды. Ер сүйегін шабарда ағашты тұзды суға салып пісіру керек. Сонда еш уақытта жарылмайды.
Қырғыз ағайынның кәсібіне қызыққанымыз-ай, қамшының да неше түрі бар. Қызғылт реңді сарыала қамшы. Үш өрім дейсіз бе, алты өрім дейсіз бе, түр-түрімен. Киізден сырылып, айнала жиегін шұғамен көмкерген тоқым да, қыз жасауына жарайтын әдемі, берік ноқта да бар екен.
