Көкше еліміздің солтүстік белдеуіне біршама таяу орналасқандықтан, өзге өңірлерден демалуға келетін отандастар арасында: «Мұнда салқын мен ызғар ерте түседі» деген түсінік қалыптасқан. Сондықтан да олардың бірқатары артынып-тартынып, жылы киімдерін ала келгенге ұқсайды. Дегенмен кейінгі күндері оның қажеті болмай қалып жүргені табиғат терезесі арқылы жіберілген сый-сияпаттай көрінеді. Бурабай жыл мезгілінің қай кезеңінде де көркін қашырмай, ажарын жоғалтпай тұра беретін таңғажайып өңір екеніне тағы бір мәрте көзіміз жете түсті.
Бурабайдың басты емі мен шипасы көкіректі бірден ашып жіберетін саф, жұпар ауасы, самырсын мен балқарағай ағаштарынан бөлінетін өлшеусіз оттегі екені айтылып та, жазылып та жүр. Айдын көлдер мен биік шоқылар, ұзынынан көсіле жайғасқан қия құздар Көкшенің атмосфералық тепе-теңдігін сақтауға септігін тигізіп тұрғаны талассыз. Сірә, дана Абай «Сылдырап өңкей келісім, Тасбұлақтың суындай» деп осындай көркемдікті айтса керек. Күн еңкейген сайын Көкшенің қайталанбас көрінісі, Бурабай курорты маңайының көздің жауын алатындай сан алуан бояулары бұдан әрі түрленіп, көл айдындарына сұлбасын түсірген шың-құздар маңғаз кейіпке көшеді.
Көкшеде күні кеше жадыраған жаздың өткеніне Бурабай кентінің іргесінде орналасқан қайық «стансасы» куә бола алатын секілді. Олардың басы біріктіріліп, ұқыпты түрде бір бұрышқа жинақталыпты. Өткен аптада бұл маңай жым-жырт, тым-тырыс күйінде күздің хабарын беріп тұрғандай еді. Ал бүгінгі көрініс басқашалау. «Станса» маңында қараң-құраң еткен адамдар көрінді. Көл бетінде қайықпен серуендеушілер пайда болып, олар батар күннің шұғыласына малынып жүргендей әсерде қалдық. Айдынның айналасына әртүрлі жас шамасындағы адамдар келіп, дірілі мен толқыны жоқ тымық көл бетіне қызықтап қарап тұрды.
Бір кезде жағадағы қойтастардың арасынан ел аузында сүңгуір-шүрегей деп аталып кеткен үйрек пішіндес көл құстары барқылдап шыға келді де айдын ортасына қарай жылжи жөнелді. Бурабайдағы күзгі кештің қараңғылығы қоюлана түскенімен, батқан күннің шоқтай қызыл шапағы шатқалдың үстінде көп уақытқа дейін жоғалмай тұрып алды.
– Ертең күн тағы да жылы болады. Өйткені күн ұясына алаулап қызарып батты ғой, – деді осы сәтте жанымдағы серігім мүлгіген тыныштықты тіліп түсіп.
Жанға жайлы тиіп, қиялға ерік беретін Бурабайдың күзгі кештерінің көрінісі біраз уақытқа дейін көкейден кете қоймас, сірә.
