АР МЕН АБЫРОЙ

Туған жердің бір шөкім то­пы­рағы мен жусанының иісін қасиет тұтып, қастерлеген халықпыз. Со­дан да шығар, қиын-қыстау кезде еріксіз шілдей шашылып, шетел асқан қандастарымыз тәуелсіздік алғаннан бергі кезеңде елім, жерім деп көшін Қазақстанға бұрғаны. Олар жаңа ортаға  бейімделу, бү­гінгі қоғамдағы кейбір ерекшелік пен қиындыққа кезігетіндерін сезінгендері де анық. Соған қара­мастан, жүрек түпкіріндегі қазақы бұла сезім, ұлтжандылық тастүйін бекінуге жол ашты. Елбасының оларды қамқорлықсыз қалдыр­май­тынына сенді, ұрпағының бола­ша­ғын бәрінен жоғары қойды. Қандастарымыз жайлы неге  айтып отыр дейсіз ғой. Бұқаралық ақпарат құралдарында жеке басын Отанынан  артық көретін “шіріген жұмыртқалар” жайлы жиі жа­зы­лып жүр. Қалтасын долларға тол­ты­рып,  шетел асып, қазақтың бай­лығын өзге елдің банкіне сал­ғандар жоқ емес, бар. Оралмандар атамекенге жеткеніне қуанса, байлар шетел асқанын “мәртебе” көретін секілді. “Бардан – пейіл, жақсыдан – мейір” демекші, қазақ нарықтың парқын, нарқын түсінді. Елдің, жердің мәртебесін бәрінен биік ұстап келеді. Дейтұрсақта, тәуел­сіздік алғаннан бергі кезеңде “екі жеп, биге шыққандар”, байлықты ар мен абыройдан биік санағандар қатары көбейгені  қынжылтады. Жаман әдет – жабысқақ. Енді азаматтарымыз емес, әйел заты да осы жат әдетке барғанын естіп қаламыз. Мұндай ұлттық құнды­лы­ғымызға жат, адамгершілік қа­сиеттен алшақ деректер жас ұрпақ үшін дерттен де жаман. Шетелде оқығандардың арасында да “жақ­сы өмірді” қимай, ебін тауып, жат жұрттың есігінде қалып жатқандар да кездеседі. Елжандылық қасиет – Ота­ны­на, халқына деген адал қызметпен өлшенеді. Қазақ мемлекетінің іргетасының беріктігі ұлтжанды, батыл, жан-жақты білімді азама­ты­на байланысты екені тағы ақиқат. Олай болса, байлық ар мен абыройдан биік емес екенін түйсінсек керек. Күмісжан БАЙЖАН, Алматы облысы.