Әрине, мұның бәріне мыңдаған мысал келтіріп, келістіре тарқатып айта беруге болады, дегенмен бұрын оқыған, бірақ қанша уақыт өтсе де әр кез жадымызда жаңғырып тұра беретін бір мысал есімізге тағы түсті. Тура қазіргі қоғамның тамырын тап басқан, осы кезеңде өмір сүріп жатқан әр адамның ішкі жарасын тырнап өтетін тамаша туындыны аруағыңнан айналайын Әлекең, Әлихан Бөкейхан аударыпты. Эзоптан.
«Ұстаның дүкеніне күзен кіріп, егеуін тауып алып, жалап-жалап алды. Тілінен қан ақты. Қан тәп-тәтті. Темірден шыққан қан ғой деп, күзен қуанып үсті-үстіне жалай берді. Өстіп күзен тілінен айрылды». Біз кейде біреуді тонағанымызға, біреуді қанағанымызға қарық боламыз. Бірақ айналып келгенде өз-өзімізді тонап, өзімізді өзіміз әдейілеп әкеліп омақастыра орға жығып жатқанымызды аңдамаймыз.
Аш күзеннің ажалы аштықтан болған жоқ, ол өз құлқынының құрдымына құлады. Оған біржақты артар кінәміз де жоқ. Ол өз-өзін жемтікке айналдырған кішкентай жәндік, санасыз мақұлықат. Қарынының қамымен жүріп, нәпсісінің нән қақпанына оңбай түсті. Тәтті қанды талғамай жұтқан ашкөздігі ақыры өзінің соры болып шықты. Ал енді саналы адам деген әжептәуір әлеуметтік салмағы бар бізге не жорық?
Эзоп күзені біздің көз алдымызға көп кейіпкерді алып келер еді.
