Жеткерген біздің елге кірме. Былтыр шиеттей төрт баласы бар осы отбасы көшіп келгенде ауыл ақ түйенің қарны жарылғандай қуанған. Мектеп жасындағы төрт бала оқушы саны жетпей, енді-енді жабылудың аз-ақ алдында тұрған негізгі мектепке демеу. Ауыл адамдары кірме деп кеудесінен итерген жоқ, қайта бауырына тартып, қолұшын беріпті. Нақ орталықта, иесіз тұрған, жеңді білектей қарағайдан қиып салған төрт бөлмелі үй бар еді. Соны сатып алып берген. Алдына мал салған. Өзі де алдынан жұмыс үркіп отыратын азамат екен. Аз уақыттың ішінде қатарға қосылып кеткен.
Енді міне, ойламаған жерден қырсық шалғанын қарашы. Ауылдағы ақсақалдар сәлем айтыпты. Жылу жинасын деген. Облыс орталығында біздің ауылдың тумалары көп. Іле есепшотқа ел қатарлы қаражат аудардық.
– Жылуы несі?.. – депті өткеннің өнегелі ісі өзегіне қонбаған бозбаланың бірі.
Айдарбек ата әлгіге жақсылап түсіндірген. Ата-бабаның салты. Ағайынды қысылғанда қолтығынан демеу парыз. Жылу – тіршіліктің дауылы тоңдырған жүректі жылытатын игі амал. Ақсақалдың бірлікке шақырған бірауыз ләмінен кейін ешкім бас тартқан жоқ. Іргесі босап қалған ауылда бос тұрған үйлер баршылық. Жиналған қаражатқа адам тұрағы болуға әбден лайық тағы бір жөнді үй алынса керек, жиһазға да қарық болыпты. Аяқ-қолы бүтінделген.
Қаладан қолма-қол ақшаны жинап апарған жігіттер Айдарбек ақсақалдың шаңырағына ат басын тіресе керек. Жеткерген де жетіпті. Разылығын білдірген. Алғыс лебізін жолдаған. Жанында ертіп келген он жасар баласы бар екен. Әлгі баланы Айдарбек ақсақалдың отырған орнына бір аунатып алды дейді. Жан адамнан аямайтын жақсылығы жұғысты болсын деген шығар. Шынымен жұқса, ел ішіндегі ескі рәсім ешқашан ескірмейді ғой.
КӨКШЕТАУ
