Бірақ бір ырғақ, бір уақыт, жақын-жақын орналасқан жұмыс орындары, ұқсас бағыттар әлгі қарақұрым халықты бір-бірімен жайлап жақындастыра бастайды. Тіпті кей адамдарды уақыт өте келе, одан сайын тереңдеп тани түсесің.
Иә, ол жанды мен ғана емес, тұтас шаһар білетін. Білсе де білмегендей болатын. Оның көнетоз қара сұр пальтосын, жалбыраған шашын, қолынан тастамайтын қызыл орамалын, екінші қолындағы ауыр сөмкесін, ащы дауысын ол қала ешқашан жадынан өшіре алмас еді.
Ол тіпті шіліңгір шілденің өзінде сол қара сұр пальтосымен жүреді. Аяғында өкшесі әлдеқашан опырылып қалған жыртық қара етік. «Мен – желтоқсаншымын!» дейді әне бір адамды тоқтатып! «Сонда көрген сұмдықтарымды айтайын ба?» дейді екіншісін жұлқылап...
Бірақ оны тыңдауға ешкімнің зауқы да, құлығы да, уақыты да жоқ. Ол өз әлемінде әлі желтоқсан көшелерімен кетіп бара жатқандай болатын. Оның тіпті шыжыған жазда да қалың пальто киіп жүруі желтоқсандағы аяз қарыған ақ түтек, қызыл қасапты елестетер еді. Ол адам үшін уақыт сол 17-ші желтоқсанда әлдеқашан тоқтап қалған сияқты. 1986 жылғы 17-ші желтоқсанда...
Ол тіпті біздің отыз жыл бұрын Тәуелсіздік алып, егемен ел атанғанымызды да білмеуі мүмкін. Ол сол азат мерекені өзі алып бергенінен де бейхабар болуы ғажап емес.
Қоғам тарихты теледидардан берілген, газет-журналдарға шыққан, ресми тұлғалар мәлімдеген ақ-қарасы толық анықталмаған ақиқат арқылы ғана тани салғысы келіп тұрады. Қоғам қара сұр пальтолы әйелді ешқашан танығысы келмес еді. Себебі ол бар шындықты айта салуы мүмкін. Біз бәлкім толық ақиқатты білуге қорқамыз. Кім біледі, мүмкін әлі де дайын емеспіз. Ол әйелді сондықтан да елемей өте салғанды жеңіл көреміз.
