«Әй, ит өмір-ай, онсыз да шықпа жаным шықпамен жүрген мына заманда... Қиындықтан, жетіспеушіліктен қажып біткен басымызға бала бұйырып еңсе түзеліп, ертеңгі күнге үмітпен қарап, қиындық атаулыға қасарыса тұрар демеу бола ма деп жүр едік... Ал керек болса», болашағың бордай тозды, үмітің үзілді деген осы» деген күңіреніспен ес-түссіз екі жеті жатып ес жисам... Үй толы адам... сөйтсем олар перзентімнің көрім көзін қызықтаушылар екен. Ақырып тұрып айдап шықтым...
Кеткен соң қарасам, ашумен байқамаппын – сәбиімнің төңірегі толған ойыншық, өзін киіндіріп үлде мен бүлдеге орап-ақ тастапты. Күйеуімнің жүзі жайдары, баласын ойнатып бас жағында отыр.
Ана емеспін бе, іштен шыққан шұбар жылан... Еңірене емсініп емізейін кеп...
Облыстан келдік дейді, әкелгендері әжептәуір, үндемей отырып шығарып салдық.
Теледидардан келдік дегенде, «жетпегені осы еді» деп шат-шәлекей болдым... Олардың «сәби ерекше қамқорлыққа алынады, табиғаттың «тамашасы» ерекше құбылыс болып отыр» деп өздері тарапынан теледидар әкелгенін құлағым шалып бір сәтке үнсіздік таныттым... Ойпыр-ай, көп өтпей «көрім көзімді» теледидардан көріп көзайым болдым.
Келушілер де көбейді, құрқол емес, көрімдіктері көңіл жұбатады... Жасырмаймын, келген кірістен әжептәуір қоң да қордаланып қалыпты.
Бір бизнесмен табалдырық аттағаннан ақша шашып, балам жатқан бесікті бір бумасымен «булап» кете барғанын айтсаңшы.
Тағы біреуі арнайы келіпті, баламды құшағына алып теледидарға тебірене сөйлеп, байғазым болсын деп кетерінде жеңіл көліктің кілтін сәбидің мойнына іліп кеткені.
Құдай оңдап Астанадан да өкіл келіп, «Еліміздің атын айдай әлемге алып шыққан сәбидің ата-анасына деген құрметіміз мынау» деп облыс орталығынан тиесілі пәтердің құжаттарын бесіктегі баламыздың үстіне тастап, пәтер кілтін салтанатты түрде өзіме табыстады.
...Зымыраған уақыт-ай, өстіп жүріп жыл да өте шығыпты. Несін айтайын, келіп кеткен ел-жұрттан айналмаспысың... Осындайда өзіме-өзім «атың шықпаса жер өрте» деп мысқылдап, бұйырған балдырғаныма тәубе деп жүріп, бір күні «тағы да перзентті болсам қайтеді?..» деп ой түйіп, оны санама сап саралай келіп: «Бізде ғой полигон құрығалы қашан... Не де болса күні бүгіндері атомын сынаудан алдына жан салмай отырған ана аты шулы пәлекет мемлекетке барып тұрақтап, сонда жүріп құрсақ көтеріп қайтсам» деген делқұлы ойымды қорқа-қорқа күйеуіме сыздықтата жеткізіп едім, «Дұрысы сол! Осыны ойлағаныма да он айдың жүзі болды. Ойымыз бір жерден шықты, кеттік қатын!» деп, жүзі жайдары, жанары жадыраңқы, әшейіндегі тұтықпасының белгісі де жоқ отырған орнынан атып тұрғаны...
Берік САДЫР
