– Спортшылардың өзге елдің туы астында өнер көрсетуі, терін төгіп еңбек етуін қалыпты құбылыс. Мен де 2007 жылы Ресейден Қазақстанға қоныс аудардым. Туып-өскен елімде ауыр атлетика спортының әліппесін үйрендім, бәсекелестік қайнаған ортада өзімді қайрап, шыңдала түстім. Адам өсудің, ілгері жылжудың қамымен қарекет етуі керек. Мен де сол мақсаттың жетегінде Қазақстанға табан тіреп, тәубе, осы елдің атынан Лондон жазғы Олимпиадасына, жазғы Азия ойындарының аламанына қатысып, топ жардым. Әлем чемпионаттарында теңдессіз екенімді дәлелдедім. Осындай мүмкіндік тудырған қазақ еліне айтар алғысым шексіз.
Әлі есімде, қазақ топырағына алғаш табаным тигеннен-ақ өз қызындай қабылдап, ыстық құшағына қысты, бауырына тартты. Ауыр атлетика федерациясының басшылығына да алғысым шексіз. 2016 жылы басымызға қара бұлт төніп, допинг дауының дауылы үйіріп әкеткенде де федерация басшылығы қолдау көрсетті. Қанымыздан тыйым салынған препарат табылды деп Олимпиаданың алтын медалін қайтарып алғаны белгілі. Бірақ ауыр атлетика федерациясы әлем чемпионаты, Азия ойындары, құрлық біріншілігі сынды байрақты додалардан олжалаған медальдарымыздың өзімізде қалуына орасан септігін тигізді. Мая Манеза, Зульфия Чиншанлоның да әлем чемпионы атағы мен өзге де жеңістері өздерінің еншісінде қалды. Өзімнің келешегімді, ұлым Русланның болашағын Қазақстанның ертеңімен байланыстырамын, – дейді Светлана.
Дайындаған –
Қуаныш НҰРДАНБЕКҰЛЫ,
«Egemen Qazaqstan»
