Аққайыңның бұтағын кеспе, көкем, Сен үлкенсің, бұл байғұс бесте ме екен? Қол-аяғың секілді бұтақтары, Аппақ болып әдемі өскен екен.
Жүрсін осы ақылым есіңде енді, Жолатпағын келсе де досың мейлі. Ұлы анамыз – табиғат, ағаш түгіл, Бір тал шөбін жұлсаң да кешірмейді.
Айтқаныма өкпелеп қалма, сірә, Көп келіп тұр атаңның ауласына. Кім кепілдік ете алар осы бұтақ, Ертең саған шаңырақ болмасына?..
Сәли Сәдуақасұлы