Соңғы жылдары Қызылорда қаласының ауқымы ұлғайып, көшелер кеңейді, түрлі ғимараттар бой көтерді. Ең бастысы, қала тазара түсті. Әйтпесе, жел көтерілсе көшедегі қағаз бен целлофан көктегі құстармен жарыса жалпылдай ұшып, келген қонақтар алдында көзімізбен жер шұқыған сәттеріміз аз болмаған. Қазір сырттан келгендердің көпшілігі Қызылорданы Қазақстандағы ең таза қалалар қатарына қосады. Бұл әрине, облыс пен қала басшылығының, тиісті құрылымдар еңбегінің жемісі.
Дегенмен осы игіліктің бәрін қалалықтар тегіс көріп отырмағанын айта кету керек. Әсіресе темір жолдың арғы бетіндегі аумақ тұрғындары үшін түрлі демалыс орындары мен спорттық нысандардың салынуы орындалуы қиын арманға айналып отыр. Қазір қала тұрғындарының саны 300 мыңның үстіне шықса, соның 30 мыңға жуығы осы ауданда тұрады. Ел аузында Шанхай аталып кеткен ауданда орта білім беретін 4 мектеп бар. Солардың ірісі № 222 орта мектеп. Атшаптырым ауланың бір шетінде балалар тартылатын темірден басқа спорттық құрылғы атымен жоқ. Мектеп директоры Мақсұт Мүкеев бұл көптің көкейіндегі мәселеге айналғанын айтады. Білім ошағындағы спорт залы тым тар. Қыстың күндері бастауыш сынып оқушылары денешынықтыру пәнін мектеп дәлізінде өткізеді. Жер қара, күн жылының өзінде де бала үшін бой сергітіп, ойнайтын алаң жоқ.
Мектеп маңайында тұратын тұрғындармен де тілдестік. Олардың көпшілігі балаларын бір мезгіл ойнату үшін қала орталығына апаратынын айтады.
– Біз №222 мектептің жанында тұрамыз. Балаларым да осы білім ошағында оқыды, қазір немерелерім барып жүр. Маңайымызда балаларды жан-жақты дамытатын мәдени, спорттық, оқу-сауықтыру кешендері, балаларға арналған ойын алаңдары, жаттығу алаңдары атымен жоқ. Бәрі қаланың орталығында орналасқан. Балаларымызды жетектеп, орталыққа апарып ойнатамыз. Қаланың бір шетінен екінші шетіне қоғамдық көлікпен жетудің қиындығын осында тұратын әркім-ақ білер. Кейде апталап үйден шықпайтын кездері болады. Мектептің ауласында бала қызығатын ештеңе жоқ, сосын басқа дүниеге алаңдап, бір бәлеге ұшырап қалар деп қауіптенеміз. Өмірлік тәжірибемнен білемін, ойыны қанбаған баладан ойлы азамат шыға қояды деу қиын. Менің және көршілерімнің тілегі – №222 мектептің ауласынан спорт кешенін, шағын футбол, жаттығу және балалар ойнайтын алаңдар салып берсе, – дейді зейнеткер Әлия Ршымбет.
Осы ауданның тағы бір тұрғыны Гүлжанат Шәкиева де телефонға телмірген балалардың көңілін аулайтын орын жоқ екенін қынжыла айтып отыр.
Бұл аумақта спорттық нысандардан жалғыз Жалаңтөс Баһадүр атындағы олимпиадалық резервтің облыстық мамандандырылған мектеп-интернаты ғана бар. Бірақ бұл мектепте болашақ спортшылар ғана жаттығады.
Осы аудандағы № 212, 253 және 43-мектептер ауласынан да көзге түсер ештеңе таба алмадық.
Мәселеге орай қалалық тұрғын үй-коммуналдық шаруашылығы, жолаушылар көлігі, автомобиль жолдары және тұрғын үй инспекциясы бөліміне жолықтық. Бөлім басшысының орынбасары Абзал Рысбек сол аудандағы көпқабатты үйлер ауласынан екі спорттық алаң салынғанын айтады. Жақын маңдағы мектептер күтіп ұстайды деген оймен оны қалалық білім бөлімінің балансына өткізіпті. Бірақ дұрыс бақылау болмағандықтан тозған алаңдарды жақында қайтадан өз қарауларына алған. Қазір қала бойынша осындай 152 алаң бар, былтыр оларды ұстап тұру үшін бюджеттен 16 млн теңге бөлінген.
– Мектептер ауласына алаң салу қалалық білім бөлімінің міндеті. Ал жалпы ауданға келсек, спорттық, ойын алаңдары үшін бос жатқан жер телімі қажет. Салына қалған күннің өзінде де оны бір мекеме өз қарауына алып, алаң жағдайын үнемі бақылап отыруы керек, – дейді бөлім басшысының орынбасары.
«Арғы беттен салынды» деген алаңдарды да барып көрдік. Екеуінің де қоршаған торы сетінеп, бала ойнайтындай жағдайы қалмаған екен. Тайманов көшесіндегі алаңға бала жібермек түгілі, жанынан жүргізуге болмайды. Қисайып тұрған қабырғасы құласа, астында қалары анық.
Айтпақшы, қала әкімдігінің өкілі бұл мәселенің аумақ тұрғындарымен бірлесе отырып шешілуі мүмкін екенін айтып қалды. Бізге осы сөз өз ауданынан бала ойнайтын алақандай алаң таппаған тұрғындардың үмітін оятатындай көрініп тұр.
ҚЫЗЫЛОРДА