• RUB:
    4.85
  • USD:
    498.34
  • EUR:
    519.72
Басты сайтқа өту
Әдебиет 07 Сәуір, 2022

Шашкин жаққан шамшырақ

733 рет
көрсетілді

Қазақ әдебиетінде өзіндік қолтаңбасы бар ірі тұлғалардың бірі – жазушы, драматург, әдебиет зерттеуші Зейін Шашкин. Ол қысқа ғұмырында әдебиетке тың серпіліс әкелді. Облыс орталығында орналасқан Бұқар жырау атындағы әдебиет және өнер музейінде жазушының жеке заттары сақтаулы.

Музей басшысы Ербол Қа­йыров дарынды тұлғаның бір­не­ше қолжазбалары мен өзі тұтынған заттарын Алматы қа­ла­сына барып, жазушының қа­рын­­дасы Мәкиза Шашкинадан алыпты.

– Ақиық ақын Қалижан Бек­хожин­нің 100 жылдық тойы рес­публика көлемінде аталып, Алматы қаласына ақын Арман Қани, сол кездері облыс­тық мәдениет басқармасы басшы­сы­ның орынбасары Бақытжамал Тоқмағанбетқызы үшеуіміз Пав­ло­дар өңірінен арнайы делегат болып бардық. Үлкен салтанатты жиын болды. Соңынан ақынның рухына құран ба­ғыш­талып, ас берілді. Арман ағалар жоғары төрге қарай беттегенде, жасыма қарай төмен жаққа отырайын деп бұрыла бергенімде, «балам, кел біздің дастарқанға отыр» деп апалар шақырды. Жандарына барып жайғастым. Біздің дастарқан тым-тырыс. Бәрі де ойға шом­ған. Бір мезетте сексеннің сең­­гіріне шыққан жанымда отыр­­ған апа:

– Балам қай жақтансың,– деді.

– Павлодардан боламын, апа, – де­дім.

– Павлодардың қай жері­нен­сің?

Тереңкөл ауданынан десем сөзіміз жараспай қалар ма деп те ойландым. Талай басымнан өткен жағдай ғой. Алматының ірілерімен сөйлескенде ауданымды айтсам, «ә, білмейді екем» дейтін. Кейде бір затқа, небір дерекке қол жеткізерде «бая­науылдықпын» дейтінім бар. Негізі арғы аталарым, тіпті наға­шы жұртым Баянауылдан. Сол әдіспен қулығымды асырып:

– Апа, Баянауылданмын, – дедім.

Шіркін-ай! Апамның қара көздерінен мөлтілдеген жас ыршып түскенде, орнымнан ұшып тұрдым.

– Айналайын, менің есімім Мәкиза. Зейін Шашкинді білуші ме едің? Сол жазушының қа­рын­да­сымын, – деді. Әжім басқан қодарын алып, сүйдім.

Дастарқан жайына қалды, әңгіме ұзаққа созылды. Айтып тауысар емеспіз. Кетіп бара жа­тып, маңдайымнан сүйді, батасын берді. Қағаз майлыққа мекенжайын жазды да, «балам, үйге кел, қонақ бол», деді.

Сол сапарымыздан оралған соң, араға бір ай салып, апамызды іздеп бардым. Жазылмаған, айтылмаған көп сырларға құ­лағ­дар болдым. Көзінің қара­шы­ғындай сақтап отырған Зейін ағасының қолжазбаларын (кө­шір­месі), жазу үстелінде тұрған бірнеше заттар мен «Шындық деп өткен жан еді» атты кітабын құшақтап елге оралдым. Міне, жақсымен өткен бір күнім! – деп тебіренді Ербол Қайыров.

Зейін Шашкин 1912 жылдың 31 жел­тоқ­санында Бая­на­уыл ауда­­нында дүниеге келіп, 1966 жыл­­дың 29 нау­ры­­зында Алматы қала­сында қайтыс болды. Алғашқы еңбек­тері өткен ғасырдың отызыншы жыл­дары «Лениншіл жас», «Социа­листік Қазақстан» газет­те­рінде, ал «Әдебиет майданы» журналында өлеңдері, сын-зерттеу мақалалары, бірлі-жарымды әңгімелері жарияланды. 1955-1966 жылдар аралы­ғын­да «Таң атты», «Ұядан ұш­қан­да», «Темірқазық», «Өмір тынысы», «Ақбота» повестері мен әңгімелер жинағы және «Тоқаш Бокин», «Теміртау», «Док­тор Дарханов», «Сенім» роман­дары жарық көрді.

Жазушының нақақтан нақақ күйіп, жала жабылып, жер аударылуына өзінің жанында жүр­ген адам­дар­дың домалақ арыз­дары себеп болған екен. Сол бір сұ­рапыл жылдар туралы қа­лам­гер Мұхамеджан Қаратаев былай дейді: «1936 жылы қазақ әдебиеті мен өнерінің Мәс­кеуде өткен онкүндігі, Жам­был­­дың шарықтаған ақындық даң­қы, Сәкен Сейфуллин твор­чес­­твосының 20 жылдығы сияқ­­­ты мәдениет ортасын дүр сіл­кін­дір­ген маңызды оқи­­­ғалар болған еді. Бірақ не керек, іле-шала сұ­ра­пыл 1937 жылдың ызғырығы бас­та­лып кетті. Бірінен кейін бірі: Сәкен, Бейімбет, Ілияс, Мәжит Дәулетбаев кетті, ақыры Өтебай Тұрманжанов, Сағыр Ка­малов, Құлмұрза Өтепов, Әлібек Қоңыратпаев кете берді, кете берді. Ең соңында Хамза Есен­жанов пен Зейін Шашкин, олардың өкшесін басып мен де кеттім. Сәбит пен Ғабит партиядан шығып «әшкереленді», жұмыстан қуылды. Бұл 1938 жылы. Кеше жұп жазбай жүрген жолдас-жоралар суға кеткендей жым-жылас болдық. Сол кеткеннен хабар-ошарсыз араға 17 жыл салып, Алматыға 1955 жылы оралыппыз».

Зейін Жүніс­бекұлы: «Қай­рат, қа­жыр дейтін­ әсі­ресе ­­­қиын­­­­­­дықта­ қа­жет. Ол болмаса, мен мына өкпе ауруымен азап жағ­­­дайдан тірі қалар ма едім? Сол жағдайдың өзінде тырысып, тырбанып адам емдеуді үйреніп жан сақтадым ғой» деп жазған екен естеліктерінің бірінде.

 

Павлодар облысы