Бес жылыңды арнасаң, футбол сенің еңбегіңді ақтайды

– дейді Қарағандының «Шахтерінде» өнер көрсететін қандасымыз Қайрат Отабаев Елімізде көрші елдерден қоныс аударып, азаматтық алған футболшылар аз емес. Солардың бірі – Қарағандының «Шахтер» футбол клубын күшейтемін деп келген біздің бүгінгі кейіпкеріміз Қайрат Отабаев. Биылғы маусымда «Шахтердің» негізгі құрамында өнер көрсете бастаған қорғаушы аз ғана уақыттың ішінде қарағандылық жанкүйерлердің сүйікті ойыншысына айналып үлгерді. Осыған қарап, «Шахтердің» биылғы аламанды ширақ бастауына сол қапталда ойқастаған бесінші нөмірлі қорғаушы Отабаевтың сенімді де шебер ойынының сүбелі үлес қосып жатқаны сөзсіз деп нық сеніммен айта аламыз. Таяуда біз тәжірибелі футболшымен кездесіп, әңгімелескен болатынбыз – Қайрат, әңгімемізді жан­күйер қауыммен өзіңді таныс­тырудан бастасақ... – Мен Ташкент облысының Жаңабазар деген ауылында дү­ние­ге келдім. Үйдің ішінде екі ба­ламыз: алдымда әпкем бар, ал ата-анамның кенжесі менмін. Негізі, Ташкент облысында мекен ететін халықтың басым бөлігі – қазақтар. Менің де ата-бабаларым бұл өлкені ежелден қоныстанған екен. Әкем Кәміл футболдан балалар жаттықтырушысы болды. Содан да болар, мен футболға ерте келдім: жеті жасымнан бастап осы ойынның қыр-сырын меңгере бастадым. Жалпы, әкем Ташкент облысында жаттықтырушы болып еңбек еткен кезінде өте талантты футболшылар шоғырын тәрбие­леп шығарды: олардың көбі қазір Өзбекстандағы «Пахтакор», «Бунедкор» клубтарының құрамында өнер көрсетіп жүр. Футбол – менің өмірімдегі бас­ты кәсібім: бала кезден айна­лыс­қан ісіммен күні бүгінге дейін екі елі ажыраған емеспін. Шеберлер ко­мандасының құрамына 17 жасымда қабылдандым. Оған дейін Ташкенттегі Олимпиада резервтерін даярлайтын республи­ка­лық училищеде оқыдым. Оқуды бітірген жы­лы мен «Пахтакор» командасының қосалқы құрамына шақырту ал­дым. Содан, 1997 жылдан 2003 жыл­ға дейін осы команданың әуелі қосалқы, содан кейін негізгі құрам­дарында өнер көрсеттім. – Қазақстанға қай жылы қоныс аудардың? –2002 жылы ата-анамды Алма­тыға көшірдім. Бір жылдан кейін, яғни 2003 жылғы маусым аяқтал­ған соң, өзім де Алматыға біржолата қо­ныс аударып, «Қай­рат­тың» құра­мын­да өнер көрсете бастадым. Жал­пы, Қазақстанға кө­шу жөнін­дегі шешімді үй-ішіміз болып қабылдадық. – Қазақстан мен Өзбекстан футболындағы айырмашы­лық­тарға кәсіби ойыншы тұрғысы­нан баға берсең... – Бұл жөнінде менен көп сұрайды. Жалпы, Қазақстандағы футбол атлетикалық бәсекеге, күш-қуатқа иек артқан тартысқа құрылған. Ал Өзбекстан футболы техникалық шеберлікке көп бейімделген. Бұған, әрине, мұндағы ауа райының тым ыстықтығы да молынан әсер ететін болар. Ал Қазақстанда, өзіңіз жақсы білесіз, ауа райы салқын. Сондықтан да, біздің стадиондардағы алаңдар­дың сапасы Өзбекстандағыға қа­ра­ғанда анағұрлым төмендеу... – Қазақстанның УЕФА-ға енгенін жұрт әлі күнге дейін әртүрлі әңгімеге өзек етеді. Бұл жөніндегі сенің пікірің қандай? – Журналист ағайын бұл сұ­рақты да маған көп қояды. Шы­нын айтқанда, Қазақстан УЕФА-ға көш­келі пікір айтып, белгілі бір тұжы­рым жасауға болатын уа­қыт жетті деп ойлаймын. Менің­ше, Қазақ­стан Еуропа футбол ода­ғына өткен­нен ештеңе жоғалт­қан жоқ. Былай қара­саң, ауыз тол­тырып айтарлық нәти­же жоқ сияқ­ты. Бірақ та, қарға адым болса да алға жылжып келеміз. Ең бастысы – бұл үрдіс қазақ фут­болы үшін тиімді болсын дейік. Жалпы, Қазақстан футболының алар биігі әлі алда деп білемін. Неге десеңіз, Еуропаның азулы құрама команда­лары­мен арада болған матчтарда алған тәжіри­бе­нің пайдасы түбі бір жемісін береді деп ойлаймын. – «Шахтер» командасына таң­дау жасауыңа не себеп болды? – «Қайратпен» келісім-шар­тым біткен соң, менің агентім «Шахтер» командасын ұсынды. Негізі, мен өзім де алдына үлкен мақсат қой­ған командада өнер көрсет­кенді қа­лап жүрген бола­тын­мын. «Шахтердегі» жағдай ту­ра менің ойымнан шыққан соң, бірден қуана келісім бердім. Қазір келгеніме өкінбеймін. Бәрі де мен ойла­ғандай болып жатыр. Коман­дада­ғы ойыншылар бүгінгі күнде бір-бірімен толықтай тіл табысып кеткен: моральдық ахуал шынын­да да дос сүйініп, дұшпан күйі­нетіндей жағдайда. Жалпы, мен көптеген командаларда ойнадым: өзімнің ұзақ жылғы тәжірибеме сү­йене отырып айтар болсам, ко­манданың ең басты қаруы – ұжым­дағы ойын­шылардың бір мақ­саттың жолын­да жұды­рық­тай жұмылып, тонның ішкі бауын­дай тату болуы! Дәл қазіргі уақыт­та «Шахтердегі» ахуал тура осын­дай. Сонан соң, бұл футбол клу­бында басшыдан бастап өз ісіне берілген өңкей кәсіби ма­мандар ең­бек етеді: олардың әр­қайсысы өз­дері­нің міндеттерін мүлтіксіз атқа­рады. Осында келгелі қай жағынан алып қарасаң да, проблема дегенді естіген емеспін. Қыс­қасы, кәсіби футбол коман­дасы осындай болуы керек деп ойлаймын! – Алаң үстінде өзімнің мық­ты жағым деп қандай қасие­тің­ді айтар едің? – Мықты жағым деп еңбек­қор­лығымды айтар едім. Өзіме жүк­­тел­ген міндетті мүлтіксіз ат­қару үшін барымды саламын. Алаң­ға шықтың екен, намысқа қам­шы ба­сып, жа­ныңды салып тер төгуің керек. – Сен өзіңнің дене бітіміңнің талдырмаш болғанына қара­мас­­тан, қарсыластардың еңге­зер­дей шабуылшыларымен доп­қа талас­қанда күш жағынан кем түспей жатасың. Мұндай шымырлықтың сыры неде? – Меніңше, бұл ұзақ жылғы тәжірибемен келген дүние болар. Әрбір футболшы уақыт өткен са­йын тактикалық тұрғыда толы­сып, шеберлігін шыңдай түседі. Тіпті, осы­лай істеуге міндетті деп айтар едім. – Жас футболшыларға қан­дай кеңес қосар едің? – Футболда тек қана тер төгіп, еңбектену керек. Төзімді болып, өзіңнің жұлдызың жанар сәтке сақадай сай дайын бола білу де жас футболшы үшін өте маңызды қа­сиет. Бірде, футболды енді бастап жүр­ген кезімде бір адам маған мы­на­дай ақыл қосты: «Есесіне ештеңе сұрамай, жаныңды салып футболға бес жылыңды ар­нашы, сонда футбол сенің ең­бе­гіңді ақтайды». Осы сөз менің жа­дымда өшпестей бо­лып сақталып қалды. Осы тұрғы­дан келгенде, мен де жастарға небір қиын­дық­тарға кездессеңдер де, сенім­де­рің­ді жоғалтпаңдар, алған бет­те­рің­нен қайтпаңдар, футболға адал болып, оны шын сүйіңдер. Сонда футбол да сендердің еңбек­теріңді ақтайды дегім келеді! Айқын НЕСІПБАЙ. Қарағанды.