Тасаттық

Елімізде тәуелсіздіктің туы енді желбіреп, теңгенің жаңа ауыс­қан кезі екен. Сол жылғы көктемде Шәуілдірге бір тамшы жауын тамбай, ел қатты сасыпты. Ақырында ауылдың ақсақалдары «тасаттық берейік» деген тоқтамға келеді. Тасаттық – Алла тағаладан жаңбыр сұрап жалбарынатын, құрбандыққа бір мал шалатын құдайы тамақ қой. Тасаттық беруге келіскен ел ақша жи­науға келгенде біраз даула­сыпты. Ақшасы барлар 5 теңгеден жинағысы келеді, тұрмысы төмендер 3 теңгеден бергісі келеді. Ауыл­да­ғы­лар әрі-бері «айтысып», ақырында 3 теңгеден жи­науға келіседі. Ақшаны жинап, керек-жарағының бәрін алып, малды сойып, ауылдың қасындағы қырдың басында тасаттық беріледі. Алланың құдіреті, Құран оқылып, тамақты жеп, жұрт «әумин» деп бет сипап бола бергенде күн күркіреп, жауын басталады. Жұрт жапа-тармағай заттарын жинап, етектегі ауылға қарай жөнеліпті. Жаңбыр бірте-бірте күшейіп, сай-саланың бәрі сел болып ағады. Сонда затын көтеріп алып, үйіне қарай зытып бара жатқан Төпен деген ағамыз «Ойбай, 3 теңгеден жинағанда мұндай болды, 5 теңгеден жинағанда «вообще» бітеді екенбіз ғой», десе керек. Оралхан ДӘУІТ, «Егемен Қазақстан»