Ауыл шаруашылығы институтында оқитын бір досымыздың туған күнінен түн ортасында қайтып келе жаттық. Кенет ҚазМУ қалашығындағы мүлгіген тыныштықты селт еткізіп, «тық-тық» еткен тосын дыбыс естілді. Бір сәтке құлақ түріп, іркіліп қалдық.
Сәлден соң барып санамызға жетті: тротуарға тиген темір таяқтың дыбысы екен. Бірте-бірте бізге қарай таяп келеді. Заң факультетінде оқитын бір зағип жігіт болушы еді. Сол... Дәл тұсымызға келгенде сәл кідіріп, бізге қарай жүзін бұрды. Бірақ, бөгелген жоқ. Қолындағы жеңіл ғана алюминий таяғының ұшымен тротуарды тықылдатып ұзай берді.
Ол алыстап кеткенде, ортамыздағы бір жігіт:
– Япыр-ай, түн ішінде қалай жүр екен? – деді таңғалып.
Сол үрей біздің де көңілімізде болатын. Бірақ зағип жігіт естіп қалмасын дегендей, тағы бір досымыз күбірлеп:
– Ол үшін күнің не, түнің не... бәрібір емес пе, – деді.
Тау жақтан бір салқын ызғар ескендей бойымыз мұздап кетті.
