Қазақстан • 04 Қазан, 2019

Мәдениет қызметкерлері қандай құрметке де лайық

734 рет
көрсетілді
3 мин
оқу үшін

Жолдаудағы менің көңіліме қонған бір дүние – мәдениет саласы қызметкерлерінің жалақысын көтеру туралы әңгіме. Расында, осы сала қызметкерлері жетім құлдың балалары сияқты болатын. Не жалақылары өспейді, не ешқандай жеңілдік қарастырылмайды. Бұлардың жалақылары пәтерді несиеге алуға да жетпейтін. Сол себепті оларға несие де берілмейтін.

Мәдениет қызметкерлері қандай  құрметке де лайық

Біле білсек, нағыз еңбек осы кісілердікі. Халықпен тікелей жұмыс істейтін, күні-түні тыным таппайтын – осы сала қызметкерлері. Сондықтан мәдениет саласы еңбеккерлері қандай құрметке де лайық.

Президент «халықтың жергілікті билік жұмысының тиімділігін бағалау жүйесін қанатқақты жоба ретінде енгізу мүмкін деп санаймын. Мысалы, егер сауалнама нәтижесінде тұрғындардың 30 пайыздан астамы қала немесе ауыл әкімінің жұмысын тиімсіз деп есептесе, бұл арнайы комиссия құру үшін негіз бола алады» деді. Дұрыс-ақ. Өңірімізде аудан, ауыл деңгейіндегі халық­тың көңілінен шықпаса да жайбарақат жұмысын істеп жүрген әкімдер көп. Шынын айтқанда, олар өздері жұмыс істеп отырған халықтың көңі­лі­нен шығуды емес, өздері бағы­на­тын әкімдердің көңілінен шығуды ойлайды. Сондықтан Мемлекет басшысы айтып отырған сауалнама жүзеге асырылар болса, сол сауалнаманы жүргізу технологиясына дұрыс мән берілсе дейміз. Өйткені сауалнама әдеттегідей керекті адамдардан жиып алынады. Соны аламыз да «міне, сауалнама жасалды» дейміз. Осы жағы жан-жақты ескерілсе, қанатқақты жобаның сәтті жүзеге асарына күмән жоқ.

Президент Жолдауында Үкіметке алдағы үш жылда «Ауыл – ел бесігі» жобасына қосымша 90 миллиард теңге бөлуді тапсырды. Бұл қаражат әрине жол, су, мектеп секілді жұмыстарға жұмсалатыны анық. Мәселе – соның қалай жұмсалуында. Мәселен, біздің облыста мемлекеттің қаншама қаражаты ауылдарға мектеп салуға жұмсалды. Өкініштісі сол, қазір ол ауылдарда кісі жоқ. Оқушысы жоқ ауылдарға мек­теп салып жатырмыз. Бас­қа жерді айтпай-ақ өзім туып-өскен Катонқарағай ауда­нын айтайын. Осыдан біраз жыл бұрын баласы жоқ Жа­ңа Үлгі ауылына апарып екі қабат­ты мектеп салды. 600-700 оқу­шысы бар кезінде мектеп са­лын­баған Өрел ауылына да үлкен мектеп салып таста­ды. Қазір ондағы оқушы са­ны 100-ге толмайды-ау дей­мін. Ауыл­дарға қамқор­лық жасал­ған­да оның нақты қажет­тілігі сол жердің тұрғын­дары­мен ақыл­даса отырып шешілсе мемлекетке де, тұрғындарға да тиімді болары анық.

 

Әлібек ҚАҢТАРБАЕВ,

Қазақстан Жазушылар одағы Шығыс Қазақстан облыстық филиалы директоры, ақын

 

ӨСКЕМЕН