Бұл жәдігер жайында бізге Нұрхан қарияның қызы Раушан әңгімелеп берді.
– Әкем маған көзі тірісінде екі аманат жүктеді, – деп бастады сөзін ол кісі. − Біріншісі – Иманжүсіп атамның сүйегі жатқан жерді анықтау, екіншісі – суретін табу. Бүгінде әкемнің екі аманаты орындалды. Атамның үш ұлы, жеті қызы болған. Өзі атылғаннан кейін ұрпақтары да көп қуғын көрген. Әкем өз әкесінен он жасында жетім қалды. Содан бас сауғалап Өзбекстанға барады, сол жақтан майданға алынып, соғыс аяқталғаннан кейін, яғни 1946 жылы ғана елге оралып, туыстарын іздеп, тауып алған.
Иманжүсіп атам алпыстан асқанда әкем өмірге келіпті. Сонда ол кісі ағайындарды жинап, той жасаған. Бір шеберге «балама сыйым» деп бар жабдығымен айшықты ертоқым жасатқан. Бұл ертоқым сол. Кейін «балапан басына, тұрымтай тұсына» дейтін қиын уақыт туды. Сол жылдары ертоқымды әкемнің туған ағасы Сейітхан көкем сақтап қалып, кейін бауыры елге аман-есен оралғасын өзіне берген. Әкем 1996 жылы дүниеден озды. Кейін інім Сейітбек ертоқымды, жүгені, жабуымен бірге «атам атындағы мектепте тұрсын» деп музейге тапсырды, – деді тектінің тұяғы.
