«Аңшы мен құс» картинасына қарап, бір әңгіме есіме түсіп тұрғаны. Жаңылыспасам жазушы Рақымжан Отарбаевтың «Шыңғыс ханның көз жасы» атты хикаяты-ау деймін. Сонда ұлы жорыққа аттанған қалың түмен жүгірген аң, ұшқан құсты азық етіп, аш өзегін жалғайды. Десе де кезіккенін қынадай қыруға рұқсат жоқ. Шыңғыс ханның пәрмені сондай. Жылт еткен көктемнен қара күзге дейін қару көтертпейді. «Аң төлін, құс балапанын өргізер шақ. Тұқымы үзілмесін, алаңсыз аяқтансын, түбітін түсірсін» деген тілек. Ал қарашаның қатқағынан өгіздің өзін өкірткен ақпанның аяғына дейін қалай ауласаң да еркің. Қолын қақпайды. Бұл біз мысалға алған шығарманың шындығы.
Бақсаңыз, танымал суретші Алпысбай Қазығұловтың «Аңшы мен құс» картинасы абстракционизм және сюрреализм стилінде жазылған. Ол жабық қою түстердің жарқылына адамның кішкентай пішінің қарама-қайшы қолданады. Бояу ағынымен жүзген саңылаулы аспанның түнеруі дүниеге төнген қасіреттен хабар беріп тұрғандай.
Кенеп бетіндегі композиция екі бөлімнен тұрады. Біз оң жақтағы көріністен құс қанаты мен садағын төмен түсіріп, тік тұрған ер адамның сұлбасын көреміз. Көкжиекке енген қызылды-сарылы күн сәулесіне қарап жердің тегіс екенін байқауға болады. Суретші екі бөлікті айқұш-ұйқыш боялған қауырсындар арқылы ажыратады. Біз ұшқан құсты емес, тек түстер арқылы әлем-жәлем боялған кенеп бетіне қиғаш орналасқан екі қанатты көреміз. Олардың ішінде қызыл-қара түстісі ұшуға талпынған құстың жанайқайын береді. Картинаның бұл бөлігі жайсыздық және азапты сезім сыйлайды, қазір ғана болған қасіретті сездіреді.
Суретші өз картинасында түс, сызық және композиция арқылы көңіл күйді, жан тербелісін беріп, қиялдау мен елестету үшін кеңістікті қалдырады. Бұлыңғыр көріністер оқырманды әртүрлі ойға жетелейді. Шынында шебердің ойлағаны да сол болатын.
