«Балаларды әурелегенше, базардан сатып алмайсыз ба?» дейді көршілеріміз. Сатып алуды білеміз ғой, бірақ мыналардың қаршадайынан қара жұмыстың дәмін татқаны жақсы. Әйтпесе, өсе келе оқтау жұтқандай болып илікпей тұрады емес пе? Базарға баратындар бізсіз де жетеді. Қалада тұратын біз түгіл, ауылдағы ағайын иін тіресіп жүр.
Ауылда жер жетеді, көң деген нешеме жылдан бері үйіліп жатыр. Су екі бастан. Сөйте тұра бір тал қияр ексе ше?.. Көкөністі айтасыз, сарымайды қаладан сатып алады. Айтпақшы, көң демекші, бізге де алу керек екен ғой. Көп емес, жеңіл машинаның бір қорабы жетіп жатыр.
Қала шетіндегі саяжайларға көкейімді көң тесіп бара қалмаймын ба, жылдағы көрініс сол қалпы екен. Жер телімін жыртып беретіндер, көң сататындар иін тіресіп жүр. Біреуінің жанына ат басын іріктік. Сатарман мен аларман бірін-бірі жағадан алмақ болып жанығып тұр. Бақсақ, көң қымбаттап, баға тағы өзгеріпті. Оқырманға түсінікті болуы үшін сәл таратып айта кетелік, облыс орталығының іргесінде тұратын ауылдағы пысықтар жылда осы уақытта қала тұрғындарының саяжайына көң тасиды. Шамасы, табысты шаруа болса керек. Өйткені ауылдағы көң тегін, тек артуы мен жеткізуі ғана.
– Былтырғы бағадан бір жарым есе қымбаттатыпсыңдар, неге?! – дейді аларман.
– Доллар қымбаттап кетті ғой, – дейді сатарман.
– Сен сиырдың қиын долларға сатып алып жатырсың ба?! – дейді аларман алқынып, – оған доллардың не қатысы бар?
Уәжден жеңілген сатарманда үн жоқ. Шынында да, «апам тойға барадының...» кері.
КӨКШЕТАУ
