Жалған дүние-ай, десеңші! Күні кеше ғана еді ғой Астанада журналистер күніне арналған жиында қатар отырып, өткен-кеткеннен біраз сыр шертіскеніміз. Жақында менің мерейтойым болатынын айтып, Астанадағы қаламдас достардың тойға келетіндерін ұйымдастырып, бар шаруаға бас-көз боласың дегенімде, өзінің қашандағы қалпымен:
– Жарайды, аға, – деп дағдылы ілтипатын білдірген. «Дағдылы» дейтінім, қашан болсын және қандай шаруаға қатысты болсын айтқаныңды екі етпейтін еді ғой Әлисұлтан інішегім. Ылғи да еститінім: «Жарайды, аға, мақұл, аға»... дейтін екі ауыз сөзі болатын еді.
Журналистік жолға жаңа түсіп, өзіндік қолтаңбасын енді қалыптастыра бастаған шағында тағдырына тап келген алағай да бұлағай өзгерістерден мұны адастырмай алып шыққан да осы қасиеті, тындырымдылығы мен еңбекқорлығы болар деймін. Содан бергі қаламын ұштаған, қадамын нықтап басқан табысты жылдарына тілеулес ағасы ретінде марқайып, риза көңілмен жүруші едім. Сенімім де, үмітім де мол еді. Әттең, қайтерсің... әзелден жақсыға құмар өлім шіркіннің өстіп қапияда өкіндіріп, өксітіп кететініне не айтарсың?! Оған қылар еш амалымыз жоқ.
Бақұл бол, бауырым! Алдың пейіш, артың кеніш болсын!
Бекболат Әдетов