Қымбатсың маған, туған жер!

Шоқ жұлдыздай шағын ғана Қызылағаш ауылын ақ түйенің қарны жарылғандай әдемі хабар жайлап алған. Германиядан Сашка келіпті. Ауыл шетіндегі «Қызылағаш» деп жазылған бел­гі­нің тұсында суретке түсіп, ауыл­дастарының чатына салып жіберсе керек. Бала бағусыз, мал қараусыз қалған. Ауыл тұрғындарының есіл-дерті – Сашканы көру, тілдесу. Арыдағы жұрттың, бір кезде тонның ішкі бауындай араласқан ағайынның амандығын сұрасу.

– Қызылағаш – менің ту­ған елім, – дейді қияндағы Гер­мания­дан туған жеріне қонақ­қа келген Александр Бокк. – 1994 жылы дәм айдап Германияға көшіп кеттік қой. Менің әкем 1941 жы­лы 12 жасында Волга бойы­нан осында келген. Зұлмат соғыстың кезі. Алыстан арып-ашып жеткен біздің ағайынды жергілікті жұрт жақсы қарсы алыпты. Әйтпесе, аштан өлуіміз де мүмкін еді деп әкем айтып отыратын. Кейін қонақжай халықтың ақпейіл, адал ниетінің арқасында ел қатарына қосылған. Ертеректе ауыл қария­лары салт атпен мал қарай шық­қанда аттың тұяғын ыстықтан былбыраған жидек қып-қызыл қылып бояп тастайды екен. Ауыл ортасында тас құдық. Кәдімгі әлденеше құлаш, іші жалпақ тас­тармен шегенделген, аузына жуан бөренеден бұралатын тартпа істелген, тартпаға жуан-жуан шынжырлар байланған. Бала ке­зімізден сол құдықтың суын іштік. Елді сағынғанда есіме, ең алдымен, қанша ішсең де мейірің бір қанбайтын суын сағынамын, ақкөңіл адамдарын да. Әне бір жерде шыбықты ат қылып мініп, ауыл балалары шапқылап ойнайтын едік, мына бір тоғайда қой бағатынбыз. Мынау томардан әкем бие суаратын. Менің анам екі бие сауды. Бал татитын сары қымызы қандай еді?! Ауылдың барлық адамдары дәм татқан са­йын мақтап кететін.

Бокктың отбасында сегіз перзент болыпты. Балалық шақтың енді қайтып оралмайтын, жадымда жатталып қалған қызықты сәттерін есіне түсірген Александр анамның қымыз баптағаны қызық еді дейді. Бүйірлі, ақ қайыңмен ысталған, үлкен күбіге саумал құйып, сегіз балаға кезек-кезек пістіртеді екен.

Германияға көшіп барғаннан кейін әкесінің аңсағаны осы қымыз екен. Қызылсаяда тұрғанда ел қатарлы соғым сойып, көрші-қолаңды әуелі қуырдаққа, содан соң барша ауылдасын омыртқаға шақыратын. Әкесі Иван Германияда жылқы етіне аңсары ауған да тұрған. Дүкенде сатылады екен, бірақ қазақша мүшеленбей, шабылған ет. Ақыры тауыпты. Оңтүстік Германияда жылқы семіртетін шаруа бар екен. Сөйтіп, әке тапсырмасын орындаған. Бір жылқыны сойып алып, Қазақстаннан көшіп барған төрт-бес отбасы сирақтап бөліп алады екен. Кейін Рақымжан есімді азаматқа жолыққан, Германияда тұратын қазақ. Өткен оразаның алдында осы азаматтың арқасында семіз жылқыны жығып алыпты. Рақымжанның айтуымен, Арольд Зимон есімді жылқымен айналысатын шаруамен танысып, көзі ашылған. Енді соғым сою анау айтқандай мәселе емес. Сашканың өзі де айтарлықтай қасапшы. Жыл­қы мен қойды сойғанда, мүшелеп, қазысын тіліп, шұжығын өзі жасайды екен. Айтуына қарағанда, Наурыз мерекесін тойлау бұл­жымас дәстүрге айналған.

– Балам 22 наурыз күні дүниеге келген. Сол күні ағайындар біздің шаңыраққа жиналады. Әрі туған күн, әрі Наурыз мерекесі. Ас істеледі, бауырсақ пісіріледі. Құрт көженің дәмін татамыз. Содан соң ән. Ән болғанда да Қызылағашта жүргенде құлағымызға сіңген қазақтың туған жер, өскен өлке тақырыбындағы ғажап әні. Апам алпысқа толғанда бүгінде Германияны жайлап жатқан Қызылсая, Қызылағаштың не­містері, ет жақын ағайын-туыс бас қостық. Бәріміз қазақша киіндік, дастарқан мәзірі де өзіміздікі, яғ­ни қазақтың дәмі. Ән шырқадық. «Әупілдек». «Қос қанат құсқа біткен маған бітсе, бармас па ем туған жерге әлденеше». Осы ән мұндағы неміс ағайынға керемет әсер етеді. Әттең, ұшарға қанат жоқ. Әйтпесе, туған жерге, қазақ даласын, Қызылсаяны сағынғанда, ақша бұлттармен астасып, ұшып жетпес пе едік. Біз жыл сайын жаңа жылды сағат жетіде қарсы аламыз. Кәдімгідей ас істеп, шайды қазақша демдеп, самауырды қайнатып. Бізде сағат жеті болғанда, Қазақстанда жаңа жылды қарсы алып жатады. Ел Президентінің құттықтау сөзін тыңдағаннан кейін, бәріміз орнымыздан тік тұрып «Менің Қазақстаным» әнін орындаймыз. Балалар асық ойнайды. Қой сойған сайын асығын жинай беретінмін. Кейін әдемілеп қырнап-жонып, әртүрлі сырмен бояп алдым. Тұп-тура бір дорба болды. Немерелерге асықты қалай ойнайтынын үйретіп қойдым. Қызығып ойнайды.

Ара-тұра үйіне соққан ағайын-туыс табалдырықтан аттасымен «Аня, бауырсақ пісірші», деп өті­ніш айтады екен.

– Жалғыз бауырсақпен құтыла алмайсың ғой, – дейді Александр, – ас қамдаймыз, әркімнің өз сыбағасы бар. Бұл, жалпы, қазақы түсінікте ет жақын ағайынға деген көңілдің ықыласы, құрметі. Бізге де содан жұққан. Сыйластықтың жібін осылай бекітеміз. Той-томалаққа жинала қалғанда, елге, Қызылсая мен Қызылағашқа деген сағыныш­тың селі ағытылады-ай келіп. Ет жүрегіңді елжіреткен алапат сезімді неміс тілінде жеткізе алмас едің. Қазақ тілінде айтқан әлдеқайда шынайы, әлдеқайда ұтымды. Үй ішінде балалардан жасыратын сыр болса, қазақ тілінде кеңесеміз. Үлкен ұлым сендерді түсіну үшін қазақ тілін үйреніп аламын деп кіжініп жүр.

Әне бір жылы Қазақстаннан барған жерлес дос Нұрлан Есма­ғұловты қарсы алыпты. Ел ара­лат­қан, қой сойып, алдына бас тарт­қан. Кейін Нұрлан елге келген соң ондағы құрметті жыр қылып айтып, қойдың басын мүжідім деп ризашылығын білдіреді екен. Сөз арасын әзілмен де көмкеріп жібереді. «Қызылсаяда мүжімеген басты Германияда мүжідім», деп.

Қызылсаяда туып-өскен Павел Гертельдің айтуына қарағанда, аталары ауыл маңындағы молада жатыр екен. Басына соғып, құрмет көрсету – парыз. Осыдан қырық жыл бұрын ауылдағы орта мектепті аяқтаған кезде елуге жуық оқушы болған екен, 12-сі өмірден өтіпті. Облыс орталығындағы мешітте аруақтарға бағыштап құран оқытпақ. Сыныптастарын еске алып, дұға оқыту парыз деп санайды неміс азаматтары.

– Кейбір құрдастар қағытып, дәрет аласың ба деп сұрайды, – дейді Павел. – Әрине, бір күн бұрын моншаға түсеміз, ғұсыл дәрет аламыз, тән тазарады, ал жанымыз ежелден таза, кіршік түспеген пәк қалпында. Өмірлері тым қысқа болған сыныптастарымыздың әрқайсының бейнесі, мінез-құлқы көз алдымызда. Ауылдағы ертеде араласқан ағайынның ішіндегі қара жамылған үйлерге кіріп, көңіл айтып, бата жасаймыз.

Бұл да үлкен адамгершілік. Осы бір тақырыпты қаузағанда, қонақтардың басынан кешкен бір оқиға туралы айтпай кетпес­ке болмайды. Әуежайға жеткен соң Германиядан келген меймандар Нұр-Сұлтан қаласын аралап көрмекке бекінген. Жаңа ғимараттар, тарихи орындар, мәнді ескерткіштер. Күні бойы бір таксимен жүрсе керек.

– Біз қазақ тілінде сөйлесіп отыр едік, – дейді Павел, – такси тізгінін ұстаған жігіт қазақ екен. Өңіміз басқа, тіліміз қазақша, әлгі жігіт қатты таңғалды. Жөн сұрасты. Сапардың себебін айт­­­тық. Керемет разы болды. Соңын­да жолақысын алмаймын деп әлек салды. «Сендер біздің тілімізді құрметтеп, салт-дәс­тү­рімізді сақтап, сыйластық пен адамгершіліктің үлгісін көрсетіп жатқанда мен сендерден ақы алсам, сүйекке таңба емес пе?!» деп қояды. Ақыр соңында біз балаларға Германиядан келген неміс ағалары­ның атынан сәлем­деме алып бер деп тиын-тебен тастап кеттік. Жолақысы емес, жү­рек ишарасы.

Қызылсаяның тұрғындары да ет жүректері елжіреп келген неміс ағайынды бейнебір қажылықтан келген ет жақын туыстарындай қойын сойып, қолын қусырып қарсы алды. Сапарға шықпас бұрын сүр ет, сарымай жеп, қымыз ішкіміз келеді деп тапсырыпты. Өтініштерін мүлтіксіз орындаған. Құстың сүтінен басқаның бәрі табылатын мол дастарқанда Германиядан келген бес мейманға қажетті тағамның бәрі бар. Ең бастысы, тай-құлындай тебісіп бірге өскен қатар құрбыға деген өлшеусіз ықылас, сарытап сағыныштың алаулаған отты шуағы. Табысудың да тақырыпқа тұздық болар жері бар. Ел шетіне табан іліктірген Павел Гертель ебіл-дебіл жылап жүр дейді. Кімді көрсе де құшақтап бауырына басып, Пашканың жылағанын көрген мұндағы ағайын да көз жастарын бір-бір сығып алыпты. Қуаныштың көз жасы, бірін-бірі аман-есен көрген. Көргендеріне тәубе десіпті.

– Қызылсаяда тұрғанда ұлтқа бөліну деген ойымызда болған жоқ, – дейді Қайрат Ибрагимов, – екі үйдің арасында үй болған жоқ. Елемес ағамыз тракторын Александр көршінің үйіне тақап қоятын. Таңертең оталдырғанда шығатын даусы қандай қатты. Үйден Аплония апай шығып: «Қалқам, тракторыңа құятын ыстық су керек пе?» деп сұрап тұрушы еді. Бір қабақ шытпайтын. Есігіңнің алды трактордан төгілген маймен былғанады, жауынды күндері саз балшығы шашылып жатады. Бірақ ренжіген бірі жоқ. Құдығынан су ішетінбіз. Қандай дәмді. Су алуды сиретіп кетсек, апай: «Неге келіп алмай­сыңдар?» деп өзі ескертетін.

Павел Гертельдің айтуына қарағанда, біздің үй тастан құйыл­ған, көрші үй ағаштан салынған. Жаз­дың күні тастан салынған үй сап-салқын болып тұрады, қысты күні ағаш үй жылы. Екі үйдің бала-шағасы қысы-жазы араласып жатады.

Бір ұяда өсіп, қанаттанған балапандар да шартарапқа ұшып кетіп жатпай ма? Темірқанат бала­пандардың бірі – Қазақстанда, бірі – Германияда. Бірақ бәрін бір ұяның ыстық лебі біріктіріп тұр. Мәңгілік бөлінбестей етіп...

Ақмола облысы,

Қызылсая ауылы