Сонау сексенінші жылдардың ортасы болатын. Он пайыздан сәл асатын қазағы бар Целиноград қаласында жүрегінің намысы атойлаған ұлтжанды азаматтар облыстық газет, радио және телевидение сияқты шығармашылық ұжымдарға шоғырланған болатын. Тура 1983 жылдың жазында сонау Ташкент қаласынан бір азамат келіп, Целиноград облыстық телевидениесінің дыбыс режиссері болып қызметке орналасты. Ташкент политехникалық институтының механика факультетін бітірген жас маман бірден біліктілік танытып, телевидениенің техникаларын ұршықша иіріп әкетті. Целиноград облыстық телевидениесінің тәжірибелі басшысы Владимир Окунь Орынбайдың бұл қабілетін бірден байқап, көп ұзамай оны операторлық қызметке ауыстырды. Міне, осы кезден бастап Орынбай Балмұрат целиноградтық ат төбеліндей ұлтжанды азаматтардың қатарынан табылды.
Жеті жылдан астам облыстық телевидениеде жемісті жұмыс атқарып, Орекең 1991 жылы алғашқыда қалалық «Ақмола ақиқаты», кейіннен Ақмола облыстық «Арқа ажары» газетіне фототілші болып қызметке ауысты. Облыстық газеттің фототілшісі деген – өңірдегі үлкен бір тұлға. Фототілшінің облыс өңірінде кірмеген ұжымы, араламаған елді мекені жоқ десек, артық айтқандық емес. Газетте 15−20 журналист болса, фототілші – жалғыз. Көктемгі егіс, күзгі орақ, мал төлдету, мал қыстату сияқты жылдың төрт мезгілімен қабаттасып келіп жататын науқандық жұмыстарда журналистердің бәрімен сол жалғыз фототілші жүреді. Тәжірибелі фототілші Орынбай Балмұрат екеуміз бір кездерде жабылып қалған Торғай, Көкшетау облыстарының аудандары қосылып іріленген Ақмола облысын талай-талай шарлағанымыз да шындық. Облыстық газеттердің мүйізі қарағайдай ешбір журналисі «Мен облыстың бірінші басшысымен жиі-жиі сапарлас болдым», деп мақтана алмайтыны анық. Ал Орынбай Балмұраттың «01» «Волганың» артында шалқая отырып, облыстың бірінші басшысы Андрей Браунмен іссапарға шыққанын талай көрдік.
Өмір атты осы бір ұзақ сапарда әркімнің өзгеге ұқсамас өз соқпағы бар. Әркім өз соқпағын хал-қадерінше мәнді де мағыналы өткізгісі келеді. Бұл ретте біреулер ептілік танытып, ауырдың үстімен, жеңілдің астымен жүріп-ақ дегеніне жетіп жатса, енді біреулер бейнеттің ащы дәмін тата жүріп, адал еңбек, жеке қабілетімен мақсат биігіне көтеріледі. Міне, бүгін алпыстың асқарына қадам басқан белгілі фотожурналист Орынбай Тілепбайұлы да өзгеге ұқсамас өз соқпағын қарапайым қабілетімен сомдады. 1999 жылдан бері ел газеті «Егемен Қазақстанда» соқпағын шыңдап, жемісті еңбегін жалғастырып келеді. Сонау бір кеңес заманында Өзбекстан су шаруашылығын басқарған марқұм әкесі Тілепбай бойына сіңіріп, ұлағат еткен адалдықты әрқашан темірқазық етіп ұстанған ол өз соқпағына бейнеті мол фотожурналистиканы мансұқ етті. Фотожурналистика атты осы бір тылсым әлемдегі отыз жылдан астам еңбек жолында оның өзіндік қолтаңбасы, ізін жалғастырар ізбасарлары да баршылық. Иә, Орекеңнің сомдаған соқпағы шымыр, азаматтық ұстанымы болаттай берік.
Орынбай ақар-шақар берекелі шаңырақтың тұғыры. Өмірлік жары Қорлан Ерханқызы екеуі үш бала өсіріп, төрт-бес немере сүйіп отыр.
Жылқыбай ЖАҒЫПАРҰЛЫ,
«Егемен Қазақстан»