«Оу, ағайын, шапалақ қайда, шапалақ?!».
«Қане, тағы да, тағы да бір ду қол соғып, қошемет көрсетіп қойыңыздар!»
«Үйбай-ау, бүгін сіздерге не болған? Күні бойы тамақ ішпегенсіздер ме, немене?! Ал қане, бір, екі, үш! Шапалақ!»
Кенет...
Ақ жаулығы қарқарадай боп төрде отырған бір апамыз басын шайқап: «Ту-үһ, мына заржақтың өзін қазір шапалақпен тарты-ып, тарты-ып жіберер ме еді!» деді шамданып.
Осы сәтте менің ойыма жазушы ағамыздың бір сөзі оралды.
...Саябақтағы тарам-тарам тротуарлардың бірімен аяңдап келе жатқан болатынбыз. Кенет кешегі әдеби газетте әңгімесі жарияланған бір жас жігіт қарсы алдымыздан кезіге кетті.
Өзі ептеп қызыңқырап алған сияқты. Жазушы ағама қарап басын әнтек шалқайтып:
– Қалай, менің әңгімемді оқыдыңыз ба? –деді.
– Ә, иә... айналайын, оқылатын дүние болса, оқимыз ғой, –деп жазушы оған қатқылдау жауап қатты да, аялдамай жүре берді.
– Жақсы онда!..
Жас қаламгер басын сәл иіп, «сізде басқа шаруам жоқ еді» дегендей қалып танытты. Бірақ оның үнінде, жүріс-тұрысында лезде бір «өкпе» пайда бола қалғаны анық сезілді.
Жазушы басын шайқап, салқын ғана езу тартып: «Жақсы дүниені жұрттың өзі-ақ оқып шығады. Ал содан соң, пікір білдіруге асығып, бейіл танытып тұрады, – деді өзімен-өзі сөйлескендей күбірлеп. – Ал енді, ұнамаған дүниеге сөз жоқ...».
Нұрғали ОРАЗ,
«Егемен Қазақстан»
