Жылда келіп емделіп жүргендіктен жүзтаныс болып қалған дәрігер мені көрген бойда күлімсіреп: «Келіңіз», деді де өзімен бірге кабинетіне ертіп кірді. Есік алдында кезек күтіп отырған үш-төрт кісі бізге ашықтан-ашық қарсылық білдіре қоймағанымен, іштей тіксініп, ұнатпай қалғандай болды.
Және оның жазасын көп ұзамай-ақ минералды ванна қабылдайтын корпусқа барғанымда бірден тарттым.
Қолымдағы санаторий карточкасын медбикеге ұсына бергенім сол еді, аппақ сүлгісін мойнына орап, қасындағы екі апасымен бірге ваннаға кіруге дайындалып отырған қараторы қыз маған өткір көзін тура қадап: «Бұл жолы кезексіз өтіп кетемін деуші болмаңыз, – деді қатқылдау үн қатып. – Әуелі мына менің жанымдағы үлкен апалар кіреді».
– Ә-ә, иә, – дедім жаңа ғана дәрігердің қабылдауына кезексіз өтіп кеткенімді есіме алып. – Алдымен апалар, содан соң сіз кіресіз. Кешіріңіз, мен бәрін де түсіндім.
«Тік мінезді қыз мына кісімен шекісіп қала ма, қайтеді», деп шошып отырған екі апасы осы сәтте бір-біріне қарап күліп жіберді. Қара қыздың да өңі жылып сала берді.
* * *
Ертеңіне түс ауа балшыққа түсуге барғам, мұнда да әлгі екі апасын қолтықтап кешегі қара қыз жүр екен. Бас изеп, сәлемдесіп өттім. Екі кісілік емдеу бөлмесіне менімен бірге кірген шымыр денелі қараторы жігіттің де түрі сондай таныс сияқты.
Медбике аяғымды ыстық балшықпен орап жатқанда: «Кім болды екен?..», деп қойдым ішімнен. Аздан соң бойым балқып, көзім ілініп бара жатқанын сездім...
Балшықтан соң душқа түсіп, жылы киіндік те дәлізге бірге шықтық. «Апыр-ай, қайдан көріп ем бұл жігітті?..».
Кенет ұзын дәліздің бойымен бізге қарай қарама-қарсы келе жатқан манағы қара қыздың: «Әй, Қанат, –деген дауысы саңқ ете қалды. – Әнеукүнгі боксшыны жақсылап соқпадың ғой! Аядың ба, немене?!».
Әлгі жігіттің жүзінен бір жып-жылы шуақ төгіліп, жымың ете қалды. «Оу, мынау әлемге әйгілі боксшы Қанат Ислам екен ғой!», дедім мен таңғалып.
Осы кезде біздің жанымызға жақындап қалған қара қыз: «Сен оны ылғи да бүйтіп ұрдың, – деді тастай қып түйіп алған жұдырығын Қанаттың мұрнына тақап. –Олай емес, былай ұруың керек еді!».
Қара қыздың жұдырығы енді Қанаттың иегінің астына барып қайтты.
– Түсіндім, түсіндім, – деді Қанат күліп, қайта-қайта басын изеп. –Енді солай ұратын боламын!..
Сөйтті де ол бізбен сыпайы қоштасып, тез-тез адымдап кете барды. Мен болсам, «Әй, мына қыз осы Қанаттың қарындасы болып шықпаса игі еді?!», деген ойдың тұтқынында қала бердім.
Сонсоң қара қызға қарап:
– Ол сіздің ағаңыз ба? – деп сұрадым.
– Иә, – деді ол кеудесін мақтаныш кернеп. –Қанаттай асыл азамат – қазақ қыздарының бәріне аға емес пе!
– Әрине.
– Кеше таныстық, – деді ол сонсоң сабасына түсіп. – Бізге жақын корпусқа орналасыпты. Мен оны көрген бойда: «Ой, Қанат аға, мен сізді танимын!», деп қалай айқайлап жібергенімді білмеймін!
– Япыр-ай, сіз шынында да, өжет қыз екенсіз, – дедім мен оған таңдана қарап. –Жаңа ғана әлем чемпионының өзіне бокстың біраз тәсілдерін үйретіп жібердіңіз ғой!
– Енді ше?! Мен оның нағыз жанкүйерімін. Қанат рингке шыққанда, біле білсеңіз, бүкіл дүниені ұмытып кетемін!..
Мен қара қыздың бойындағы ерекше қасиетті енді түсінгендей болдым. Оның өткір жанары әрдайым: «Алла адамдарды тең етіп, бір-біріне бауыр етіп жаратқан!» деп тұрады екен.
Нұрғали ОРАЗ,
«Егемен Қазақстан»
