Әрбір күні қызық-думан, сауық-сайранмен өткендей көрінетін студенттік жылдардағы достарды сағынып, сона-а-ау бір қиырда қалған жастық шақты аңсайтын сәттерің болады.
Бұл әрине, күнделікті күйбің-күйбің тіршіліктен шаршап, торыға бастаған көңілдің кенеттен бір серпіліп, құс секілді самғап, кезең-кезеңдерді шолып, сергіп қайтатын кезі болар-ау, сірә.
Міне, қараңызшы, бүгін де сол ескі достардың бірі есіме түсіп, бұдан қырық жыл бұрынғы оқиғалар көз алдымнан тізіліп өтіп жатыр.
...Жас кезімізде Ғалым өте әдемі жігіт еді. Біздің курстың қыздары оны Сәкен Сейфуллинге ұқсататын. Әрине суретіне қарап қой, әйтпесе олардың ішінде Сәкен ақынды көрген кім бар дейсіз.
Бір қызығы, Ғалым досымыздың жүрісі өте шапшаң. Еті тірі. Ойы ұшқыр. Таңертеңгілік төсектен керіліп-созылып тұрып жатқанын бір көрсек, көзді ашып-жұмғанша жуынып-шайынып, киініп әл-Фараби даңғылының бойындағы аялдамада автобус күтіп тұрғанын бір-ақ көретінбіз.
Бірде, жаңа жылдың қарсаңында-ау деймін сірә, Маңғыстау жақтан оған бір қорап «посылка» келе қалды. Бақытжан үшеуміз оны поштадан жатақханаға дейін кезектесе көтеріп келдік те, әй-шайға қаратпай ашып кеп жібердік.
Әлгі қораптың ішінен құрт, ірімшік, сүр ет секілді азық-түлікпен бірге облыстық газетке мұқият оралған жап-жаңа қыстық бәтіңке шықты.
Бәтіңке болғанда да, Бақытжан екеуміз киіп жүргендей анау-мынау «бақа бас» емес, шетелдік, яғни импортный! Қолыңа алып, салмақтап қарасаң жеп-жеңіл, жұп-жұмсақ. Тап-таза теріден тігілген. Бір ғана айыбы, әлгінің түсі біздің көзіміз үйренгендей қара, иә болмаса, қоңыр да емес, бажырайған сап-сары.
Ғалым едәуір ойланып, басын шайқап отырды да, кенет біреу қолынан тартып алып қоятындай асығып-үсігіп, апыл-ғұпыл аяғына киіп алды. Сол сол-ақ екен біздің досымыздың бұрынғы шапшаңдығына тағы да бірнеше есе шапшаңдық қосылып, тікұшақ секілді «ұшып кететін» болды.
* * *
Бірде Ғалым, Бақытжан үшеуміз Алматы-ІІ теміржол вокзалынан бір ай мерзімге ауылшаруашылығы жұмысына аттанып бара жатқан болашақ дәрігер қыздарды шығарып салдық. Бірте-бірте алыстай түскен пойыздың соңғы вагоны көз ұшында бұлдырай бастаған кезде Ғалым досымыздың жанарына мөлтілдеп жас үйірілді. Себебі ол пойыздың ішінде оның ақ махаббаты – болашақ жары Бибігүл кетіп бара жатқан-ды.
Кенет Ғалым күбірлеп:
Қарадым көкке елтумен,
Қанатын құстың армандай.
Жүрегім менің сен мінген,
Вагонда кетіп қалғандай, – деді.
Атқан таңдай жарқырап жаңа ғана туып келе жатқан өлең жолдары біздің көңілімізді елең еткізді.
* * *
Содан бері де қырық жылға таяу уақыт өтіпті арада...
Нұрғали ОРАЗ,
«Егемен Қазақстан»
