Тәуелсіздік тойымыз 16 желтоқсанда аталады. Мерекенің датасы мерекелік іс-шаралар ұйымдастыруға соншама қолайлы деу де қиындау, расында. Көшеге шыға келсеңіз Арқаның арқыраған аязы бетіңізді шымшитын Астананы айтпағанда, ең жылы деген оңтүстік өңірлерде де бұл кезде ақ қар, көк мұз жер бетін жауып жатады. Бірақ бәрібір өзіміздің мемлекетіміздің басты мерекесі жанымызға жақын, жүрегімізге жылы. Маған айтқызсаңыз, тіпті, Тәуелсіздік жариялаған күніміздің осы мезгілге орайласуы орынды да. Неге дейсіз ғой? Өйткені Тәуелсіздік тойын осындай қаталдау ауа райында атап өту қазіргі, келер ұрпақтардың бәріне бізге бір кезде, ғасырлар тоғысында, мыңжылдықтар айырығында Тәуелсіздіктің қандай жағдайда, қалай келгенін дәйім еске салып тұрады.
1991 жылдың күзінде, КСРО-ның құрамындағы кеңестік республикалар апта аралатып бірінен кейін бірі өздерінің мемлекеттік тәуелсіздігін жарыса жариялап жатқанда Нұрсұлтан Назарбаевқа «Жұрттан неге қалып қойдық? Неге кешігіп жатырмыз?» деген тұрғыда жан-жақтан сұрақ жаудырғандардың жеткілікті болғанын, олардың арасында Президентті айыптаушылардың да аз табылмағанын жақсы білеміз. Ел тағдырына елеңдейтін ет жүректі әр перзент мұны іштей сезіп жүрді. Байырғы ұлттың саны республика халқының 40 пайызына да жетпейтін (39%) кезде, қазақтар кей облыс орталықтарында 10 пайызды ғана құрайтын кезде, ортақ отан ұғымы санадан өтіп, сүйекке жетіп үлгерген кезде аяқ астынан бөлек шығу, тарихи отаннан шеттеу дегеніңіз миллиондаған адам үшін жанды жаралайтындай, жүректі жабырқататындай жай екенін түсіну тым қиын емес. Бірақ Нұрсұлтан Назарбаев бұл түйінді де ақыры тарқатты. Халқымызға тарих жүктейтін сынның салмағын сезіндірді. Тәуелсіздіктің тар жол, тайғақ кешуіне тәуекел ету керектігіне баршаны сендірді. Сендірді де, салқын сабырының, асқан ақылының арқасында сол ой қисынына көндірді де.
Ол тұста Президент Аппаратында істегендіктен әрі біздің бөлімнің кабинеттері Парламент ғимаратында орналасқандықтан, жұмыста жүргенімізбен, жаңбыр-жаңбырдың арасында шыдамай кетіп, сол кездегі Жоғарғы Кеңестің мәжіліс залының балконына барып, тәуелсіздік жариялау мәселелерін қызба-қызу талқылаудың, соның төңірегіндегі айтыс-тартыстың, дау-дамайдың шет жағасын біз де тыңдай алғанбыз. Тәуелсіздіктің он жылдығында жариялаған «1991» атты мақаламызда: «Разылықтан айтарға сөз таба алмаған шақтар да, таңданғаннан жаға ұстаған сәттер де болды. «Жетпіс жыл бойы желкелеп, сөгіп жүрген ресейлік империяның үлгісі бойынша қазақ империясын құруға әрекеттеніп жүргеніміз жоқ па?» деп бопсалағандар да табылғанын айтып қайтейік, еліңде, жеріңде отырып, тәуелсіздігіңе ашықтан-ашық қарсы дауыс берген бір емес, екі емес, он екі бірдей депутат табылғанын айтып қайтейік. Әйтеуір, түбі қайыр. Бәріне – салауат», деп те жазғанбыз.
Иә, түбі қайыр болды. Елбасы еліне сенді. Ел бастайтын ерге ел де сенді. Сеніп, екі тізгін, бір шылбырды берді. Мемлекет құра алатынымызды, мығым тұра алатынымызды көрді. Бірте-бірте қанаттанды, қуаттанды. Қуатты ел атанды. Сөйтіп міне, бүгінгі биігіне келді. Тәубе! Осының бәрінің бастауында елдіктің елең-алаңында-ақ танылған асқан ақылдың, салқын сабырдың алар орны орасан.
Сауытбек АБДРАХМАНОВ,
Парламент Мәжілісінің депутаты
