Үнсіз, тілсіз жұбатқан...
Асылан ТІЛЕГЕН
Бұл күннің таптық қайдан көркемдігін,
Мына күн бүгінгі күн емес мүлде,
Адасқан кешегі əлде ертеңгі күн.
Төгіп тұр əлдеқайдан жап-жарық нұр,
Бір өлең жазғанымша күн өзгерді,
Ал қазір Алматыда қар жауып тұр.
Сол үшін алғыс айттық біз Құдайға,
Сыйыңа алақайлы адам біткен,
Қалдырып бара жатыр күзді қайда?
Уақытқа қараңызшы – қараша əлі,
Сұлу қыз кемпір рөлін сомдағандай,
Неге ерте оранады қала шəлі?!
Жанымыз қалды біздің ұзақ қанша?!
Мархабат, мен қалайын күз-сұлуды,
Көңілден көз ұшына ұзатқанша.
* * *
Үнсіздікте
Өмір бардың мысалы,
Алай-дүлей көңіл бардың мысалы –
Жауып тұрған мына қар.
Үнсіз,
Тілсіз жұбатар.
Жауатыны – жаңбырдай,
Қонатыны – (паң) қылдай.
Құдайым, мұны кешер ме ең,
Нөсерден көркем десем мен.
Көктемгі жаңбыр жылатып
кеткен еді ғой,
Тағы бір мұңы бүр атып кеткен еді ғой.
Ал мынау жауған үнсіз қар,
Жұбатып тұр ғой,
Үр аңқып тұр ғой.
Мұң сыздар.
Жауыңдар əлі,
Жауыңдар таңға,
үнсіз қар.
Үнсіздігіңнен үрдей аяулы жыр сыздар.
Аяққа мына тапталу үшін емес-ау,
Шаттану үшін жалғыздық жандар,
Жүрекке жауып тұрсыздар.
Көктем кетіп барады
Айдын БАЙЫС
Майда жаңбыр жауып өтіп себелеп,
Кемпірқосақ керіледі керемет!
Көкірегім мың сайрап хош иістен,
Отыр едім көк шатырды шегелеп.
Анда-санда шолам мұқым маңайды,
Күйбеңдеп жүр анау көрші шал әйгі.
Шұрық-шұрық мен жамаймын шатырды,
Сызаты көп жанымды кім жамайды?..
Ән ысқырып отырған ем аңдамай.
Тұла бойы тамылжыған таңғы арай,
Жеңіл басып көне жолдың кеудесін,
Жанарымды бір сары қыз арбады-ай!
Шыға келді құлын мүше қайдан қыз?!
Жирен шашы – жанып тұрған айман күз!
Төмендегі аңғарғандай інім де,
(Оған не жоқ)
Таң-тамаша қайранбыз!
Жағылмаған ешбір бояу, далабы,
Ажарын-ай...
Аппақ аққу тамағы...
Таңғы шықтай беу, табиғи сұлулық,
Көзімізді қарықтырып барады!
Сүйкімді ару, үрлеп қойып кекілді,
Қапелімде сабырымды кетірді.
Мода қуған қуыршақтар жаныңда,
Күлге аунаған қотыр тайлақ секілді.
Кірпігімен қытықтайды күш мені,
Жайыменен қалды шатыр, іс тегі.
Көлеңкеде көрпе оранған кәрі әжем:
– Шыбыным-ау, шай ішейік түс,– деді.
Мұндай кезде шай өте ме өңештен?
Айналайын, есімің кім деместен,
Көзбен баяу ұзатамын мен оны,
Көңілімді жеткізердей жел ескен.
Шекемізді шуақ өбіп тарады,
Беу, табиғи сұлулық-ай, жан әні!
Қыркүйектің көшесіне өң беріп,
Көз ұшында Көктем кетіп барады!..
Ешкімге қатысы жоқ бір өлең
Қарлығашты көрдің бе анау ұшқан?
Жақын тартып тұрады жан алыстан.
Ең алғашқы досым – сол, ерке құсым,
Мақпал қара қанаты дала құшқан.
Мейірімі мамырлап ізгі күйдің,
Бұрышына ұя сап біздің үйдің,
Тату-тәтті тұрғанбыз, айырғанша
Жылан қабық мұз қатқан күз, қыли күн.
(Осы сөзге, білмеймін, сенесің бе?)
Құсым қайтып келмеді Дересінге.
Қармақтың қалтқысындай көлге салған,
Дір-дір еткен дем кетті-ау денесінде.
Бәлкім, еске салатын болар кей үн?
Санамда сағынышқа көп ән бейім.
Оған дейін бір досым болмап еді,
Болмайтын да шығар-ау одан кейін.
