Әй, бұл жұмыс дегенді қойсаңызшы, ә деп басталғаннан-ақ бүкіл дүниені ұмыттырып жібереді ғой. Күнделікті абыр-сабырмен жүріп, күннің қалай батқанын да аңдамай қаласың.
Шынымды айтсам, үйге немере ағамның келіп жатқаны есік алдына жеткенде бір-ақ есіме түсті. Сөйтіп үйге кірсем, немере ағам мәз-мейрам. Қабағында титтей де кірбің жоқ. Өзіне өзі риза болып, күліп жүр.
– Әй, мынау «Еларна» дегенің нағыз мықты арна екен ғой, – дейді жымиып. – Жаңа бір күшті кино көрдім!
– Қандай кино?
– «Балалық шаққа саяхат» деп аталады екен. Міне, нағыз киноның көкесі!
– Ой, ол баяғыда түсірілген фильм ғой. Немене, бұрын көрмеп пе ең?
– Білмеймін. Көрсем, көрген шығармын. Бірақ дәл бүгінгідей әсер алған емеспін.
– Бәрекелде-е, сөйтіп, кешке дейін киноны азық қылдым десеңші.
– Дәл солай.
Сонсоң ол аз-кем ойланып, тағы да басын шайқап отырып:
– Әй, осындай киноларды жиі-жиі көрсетіп тұру керек қой, – деді. – Бөтен емес, бөгде емес, өз-з халқымыздың өмірі. Кешегі күнгі қазақтың қарапайым тіршілігі. Сөздері қандай мәнді. Мағыналы. Кейіпкерлері қандай сүйкімді. Жападан жалғыз отырып, әй өзім де бір күліп, бір жыладым-ау!..
Қазіргі кезде, расын айту керек қой, атыс-шабыс, қантөгіс, қырғын төбелес, қаптаған коррупция мен мафияны көрсететін киноларға әбден тойып біттік. Оларды көріп отырып, қараптан-қарап шаршайсың. Өзіңнен өзің қосүрей боласың. Айналаңдағы адамдардың бәрі жауыз, жемқор, ақша үшін бас кесуден тайынбайтын қарақшы сияқты болып көрінеді. Тіпті бар ғой, түнде жалғыз өзің мал қораның арт жағындағы әжетханаға баруға қорқасың. Әне, осының барлығы бүгінгі жұртқа, әсіресе жастарға әсер етпейді ғой деп ойлайсың ба...
Мен енді немере ағамның өз-өзінен от ала бастағанын сездім. Айтып отырған күнделікті естіп жүрген әңгіме сияқты болғанымен, қазақи сөз ләмі, тап-таза мақамы көңілімді үйіріп-ақ барады.
– Баяғыда-а Шер-ағаң, айналайын, ел үшін туған ер – Шерхан Мұртаза ағамыз газетке жазып еді ғой; бүгін экраннан көрген сұмдықты ертең көшеден көріп жүрмейік, тоқтатайық деп. Әне, соны бүгін басымыздан кешіп отырған жоқпыз ба...
«Иә-ә, – деп ойладым менің де жаным күйзеліп. – Қайран Шер-ағаң айтудай-ақ айтты, жазудай-ақ жазды емес пе. Бірақ бұл әңгіме бүгін бітпейтін сияқты көрінеді...».
Содан соң газға шай қоя салайын, келініңіз келгенше қайнай берсін дегенді сылтауратып, асүйге қарай бұрылдым. Бір жағы немере ағамның әлгі кинодан алған әсері мен ойын жинақтап алғанын қалап, шәугімдегі дайын суды төгіп, жаңалап құйып, сіріңке іздеген болып, біраз күйбеңдеп жүріп алдым.
Ол фильм, «Балалық шаққа саяхатты» айтамын, расында да тамаша өнер туындысы екендігіне дау жоқ. Бұл күнде нағыз халық жазушысы екендігін ұлы уақыттың өзі де мойындаған Бердібек Соқпақбаевтың осы аттас шығармасының желісі бойынша түсірілген. Ал режиссері өнер әлеміндегі мәңгілік жарық жұлдыз – Абдолла Қарсақбаев. Оның «Менің атым Қожа» (ол да Б.Соқпақбаевтың шығармасының желісі бойынша), «Қилы кезеңде», «Даладағы қуғын», «Алты жасар Алпамыс» атты фильмдері де ешқашан ескірмейтін туындылар.
Тек әлгі «жұлдыз» деген сөзді айтқанда, көмейіме бір түйір тас тұрып қалғандай болғанын көрмейсіз бе. Өйткені біз бүгінде «ыршып жүріп ән салған» шегіртке секілді тойдан-тойға асығып, «минусовкамен» өнер көрсетуді әдетке айналдырған өнерпаздарды да жұлдыз дей беретін дертке душар болдық емес пе?
Бірақ түнгі аспандағы жарық жұлдыздардың не жазығы бар? Біздің түсінігіміздің төмендегеніне олар кінәлі емес қой.
Кенет немере ағам менің шақыруымды күтпей-ақ асүйге өзі кіріп келіп, үстел үстіндегі хрусталь вазадан бір алма алды да, танауына тақап иіскеп: «Түһ, – деді көңілі толмай. – Көзге әдемі көрінгенімен, түк иісі жоқ. Алма дегенің, шіркін, алыстан бұрқырап, хош иісі сілекейіңді ағызып тұрмаушы ма еді...».
«Паһ, паһ, – дедім мен әзілдеп. – «Балалық шаққа саяхатты» көріп, ішпей-жемей тойып отырмын дегенің қайда».
«Ой, пәлі-ай, – деді немере ағам асүйдегі орындықтардың біріне сылқ етіп отыра кетіп. – Ол нағыз жан азығы ғой!».
