– Есіңізде ме, бір топ бала ана-а-ау қырдың басынан бері қарай жарыса сырғанаушы едіңіздер ғой, – деді ол күлімсіреп. – Бас киімдеріңіздің құлағы желбіреп, ызғып келе жатып, сіздерге қызыға қарап тұрған қыздарды қағып, құлатып кете жаздайтынсыздар. Біз содан қорқып, улап-шулап, шыңғырып жан-жаққа қашатынбыз.
Ол ауылдағы шағын дүкенге темекі алу үшін кіріп еді. Дүкенші бір кездері мектепте өзінен үш класс төмен оқыған таныс келіншек екен. Жымиып қарсы алып, сөредегі сигареттердің ең тәуірін таңдап ұсынып, есік алдына бірге ере шықты. (Қазір бәрібір, дүкенге келіп, сауда жасап жатқан ешкім жоқ.)
– Иә-ә, – деді ол келіншек нұсқаған қыр жаққа қарап, басын изеп.
– Соңғы кездері ауылға сирек келетін болдыңыз...
Келіншек оған көңіліндегі назын білдіргендей көзінің қиығымен сынай қарады.
– Қалада жұмыс та, қызық та көп. Қолыңыз тимейтін шығар.
– Неге? – деді ол аз-кем қарсылық білдірген сыңайда. – Ауылды бәрібір... сағынып жүреміз ғой.
– Кейінгі уақта мен баяғы-ы, мектепте оқып жүрген кезімізді жиі еске аламын, – деді келіншектің даусына біртүрлі мұң араласып. – Есіңізде ме, бірде шанамен ызғып келе жатып сырғанақтың шетінде тұрған мені байқамай қағып өттіңіз. Қалың қарға күмп беріп, шалқамнан түстім. Бірақ еш жерім ауырған жоқ. Сіз болсаңыз, қатты қорыққан болуыңыз керек, жүгіріп келіп, мені орнымнан құшақтап тұрғызып, үстімді қағып, бетімді алақаныңызбен сүртіп, кірпігіме ілінген қарды жып-жылы деміңізбен үрлеп кетірдіңіз. Ол кезде сіз сегізінші, ал мен бесінші класта оқушы едік...
Ол мұны есіне түсіре алмады. Тек, іштей: «Балалық шақта талай-талай қызықтар өтті ғой бастан», дегендей езу тартып, жымиып қойды.
Содан соң жолда келе жатып: «Қызық... Неге айтты екен? – деп ойлады. – Кей-кейде осылай, ойда жоқта жүрек түкпіріндегі естеліктердің жарқ етіп бір көрініп қалатыны бар-ау...».
