Қадыр Мырза Әлінің анасы – Мағыраш ананың құлпытасындағы осы жазу жүректі осып түсетіні рас. Жан дүниең алай-дүлей күй кешеді. Көз алдыңа анаңның, аналардың тағдыры келеді. Қадыр ағаның үйіндегі Салтанат апайымыз (жазушы Жүсіпбек Қорғасбек жазып алған) осы өлеңнің әрбір жолын ашып көрсетіп, әр жолынан – Мағыраш ана тағдырын тарау-тарау етіп алып шығады. Әр тарауы романға жүк. Бақуатты әулеті кәмпескелеуге ұшырауы, екі баласымен отыздың үстіне енді шыққан жасында жесір қалуы, ауыл қазағының жалғызы жүрген қалаға сіңісе алмауы, бәрі-бәрі осы бес жол өлеңнің өне бойында тұр. Ағамыздың ауылдастарының айтуына қарағанда, әрбір жылы, ұлының туған күнінде Мағыраш ана қасық қояр орын жоқ мол дастарқан жайып, ағайынды шақырып, атап өтетін болған екен. Әділ, тік мінезді, текті әулеттен шыққан ана қазаққа Қадырды берді, қазақтың Қадырын.
Бәрі де, Ана,
Бір өзіңнен басталды,
Сен деп жаздым алғаш өлең, дастанды.
Қуандым ба,
Өзің бар деп қуандым.
Жыладым ба,
Өзің жоқ деп жас тамды.
Бәрі де, Ана,
Бір өзіңнен басталды,
Жанарыңнан көрдім алғаш аспанды.
Еркелесем, бір өзіңе еркелеп,
Жасқандым ба,
Тек өзіңнен жасқандым.
Алғашқы дәм, ол да сендік сүт еді,
Ақ сүт берген қашанда үміт күтеді,
Отанымның өзі сенен басталып,
Жауларыма жеткен жерден бітеді!.
Рас, ақынның өзі жырлағандай бәрі де анадан бастау алады, алғаш тіліміз де ана деп шығады, қуансақ та, қорықсақ та ананың атын атаймыз. Бір тәмсіл бар еді, Құдай Тағала адам баласына жан бергенде, ол жер бетіне келгісі келмей аласұрады екен, қорқады екен, сонда «сен қорықпа, бір періште әрдайым жаныңда болады» дейді екен. Сол періште – Ана екен.
Ерлан ЖҮНІС,
Мирас АСАН,
Маржан ӘБІШ.
