– Шілденің бірінші күні денем ауырлап, бойкүйездік басып, қызуым көтеріліп кетті. Содан үйге жедел жәрдем шақыртып едік, бірден қалалық ауруханадағы инфекциялық бөлімге апарып жатқызды, – дейді Қарашаш Төлегенова.
Өкпесінің 67%-ын вирус жайлап алған зейнеткер жеті күн бойы су түгілі бір жұтым ауаға зар болып жансақтау бөлімінде нәр татпай жатты.
– Бір апта бойы басымды көтере алмадым. Күн өткен сайын жағдайым ауырлап, жаным қиналған сәттерде жастығымды тістелеп тастаппын. Сатурация 80-ге дейін, тамыр соғуы 50-ге дейін түсіп, дене қызуым 38 градустан асып кетті. Әйтеуір дәрігерлер жабылып жүріп құтқарып қалды. Әсіресе жанұшыра жүгіріп жүріп, қажет кезінде тиісті ем шараларын жасаған медбикелерге ризашылығым шексіз. Мені бірте-бірте емдеп, аяққа тұрғызып, аман-сау үйіме шығарып салды. Бүкіл жансақтау бөлімінің ұжымына дән ризамын. Мұндағы дәрігерлердің барлығы басын қауіп-қатерге тігіп, жанкештілік таныта жүріп, жұмыстарындағы қиын жағдайға қарамастан бар білімі мен ерік-жігерін адам өмірін құтқарып қалуға жұмсап жүр. Мен ол кісілердің түр-әлпетіне анықтап қарай алатын халде емес едім. Есім кіресілі-шығасылы болып жаттым. Сондықтан тек дәрігерлердің ағараңдаған сұлбасы мен сусылдаған скафандрлардың үні, әлдекімдердің бірде шұғыл, бірде жылы сөйлеген дауыстары ғана есімде қалыпты. Олардың бейнелері жадымда қалмаса да, дауыстары жүрегімде сақталып қалды. Кейін есімді жиған соң, дәрігерлер екі сағат сайын жаныма келіп жағдайымды сұрап тұрды. Жасым – алпыс бесте. Біраз жылдардан бері жабысқан басқа да сырқаттарым бар. Сондықтан жансақтау бөліміне түскенде, миымнан осы жерден енді тірі шықпайтын шығармын деген ой шықпай қойды. Бірақ дәмім таусылмапты, әлі де көрер жарығым бар екен. Осының барлығы қалалық аурухана дәрігерлері мен медбикелерінің арқасы, – дейді зейнеткер.
Айтпақшы, Қарашаш Төлегенова мерейлі 65 жасын стационарда қарсы алды. Дертінен құлан таза айыққан зейнеткер келесі күні өз отбасына, бала-шағасы мен немерелерінің ортасына оралды.
Қостанай облысы
