Көкжыра ауылының шет жағындағы бұл үйеңкіге қызықтап келушілер көп болғанымен, ауылдықтар өздері көп мән бере бермейді. Ал көнекөз қариялардың айтуынша, бұл ағашқа екі ғасырдан астам уақыт болған. Болса болғандай-ақ. Айнала тұрып, алты адам құшағын жайса да жетпейді. Табиғаттың ғажабы дерсіз. Зайсандық өлкетанушы Фемистоколь Түсіпбекұлының айтуынша, Шығысты шыр айналсаң да діңі жуан мұндай ағаш кездеспейді. Көкжыра ауылы өзеннің аңғарында орын тепкендіктен үйеңкі ағашы көп. Ерекшеленіп өскені біреу ғана. Ол үйеңкінің діңі жуан болғанымен, орта тұсынан салаланып кетеді.
Жалпы, жер бетінде үйеңкінің 150-ден аса түрі болса, Қазақстанда жеті-ақ түрі кездеседі екен. Оның екі түрі өзен бойында, сай-салаларда өсетін жабайы үйеңкілер. Ал қалғаны өзендік, шағанжапырақ, шынартүс сынды үйеңкілер қолдан өсіріледі. Өскен ортасының климатына қарай сәуір, маусым айларында гүлдеп, тамыз, қазанда жеміс береді. Жапырағында 5-7 пайыз қант болғандықтан, шырыны тәтті. Ерте кезде америкалықтар үйеңкіден қант өндірген де екен. Сондықтан да шығар, үйеңкінің жапырағы Канаданың ұлттық символы.
Шығыс Қазақстан облысы,
Зайсан ауданы
