Ұзақ төсек тартып, көп ауырған Тәттімбетке ел ішіндегі бір топ атқа мінерлер көңіл сұрай келіп, оның күйшілік жайын мақтасыпты. Көзі шүңірейген, тұмсығы қоңқиып етінен арылған Тәкең сүйегі асыл тұлпарлық тегіне сүйеніп, ыммен төңірегіндегілерге басын көтеруді бұйырыпты. Басын көтеріп, арқасына өбек қойылған соң домбырасын алдырып аз-кем сыйлап отырып барып, әлде не айтқысы келгендей сыңай білдіріп, домбыраны қағып-қағып жібереді… Үй іші бір мезет тына қалады. Осы алып күйші көңілімен отырғандардың көңілі тоғысып бәрі де күрең тартып жүдей қалады. Күй де ақырласты. Домбыраның ақырғы үні мен Тәттімбеттің де жүрек лүпілі үзіліп бара жатқандай, ентік аралас әлсіз дыбыспен: «бұл…, Көкей… тесті» деп әрең тіл қатады. Отырғандар да түсінгендей болады.
Айтып берген: Рауан Сақауұлы, 1989 жыл.
Күй-шежіре кітабынан
