– Картоп егуге дайындалып жатыр ма, әлі ерте ғой, жер жібіген жоқ? – деп ежіктедім мен.
– Жоқ, жеуге керек екен, – деді апасы, – алғасын ауылға қатынайтын көліктердің біріне салып жібер.
«Жазған құлда шаршау жоқ», қолтығыма қап қыстырып алып, картоп іздеуге шықтым. Келесі көшедегі азық-түлік дүкенінің алдында қысы-жазы бақшаларының өнімдерін сатып тұратын әжейлер мен ағайлар бар. Екінді ауған кезде барсам, қаздай тізіліп тұр екен. Құдай-ау, бұл жерде не жоқ дейсіз. Сарымсақтың бармақ басындай біреуі 500 теңге, қытайдікі одан арзан. Бірақ, білетіндердің айтуына қарағанда, қолдан еккеннің сапасы жақсы. Әжейлердің алдында тосап, тұздалған қияр, қызанақ, қырыққабат толып тұр. Картоп та бар екен. Килосы 400 теңге. Дүкенде, әрине, арзан. Небәрі 130 теңге. Қымбат болса да алып жатқандар бар. Көзі таныс Тимофей ағай да тұр. Іздеген картобым табыла кетті. 25 килолық картоптың қабы 10 000 теңгеге шықты.
– Тағы да бар ма, – дедім алатын адам құсап.
– Бар, – деді Тимофей ағай көкөністерін жүк салғышына салған су жаңа шетелдік машинасына бұрыла беріп, – қанша керек, ертең ала келейін.
– Қайда сақтайсыз? – деп сұрадым мен.
– Гаражымның астынан үлкен етіп ұра қазып алғанмын. Күзде салған азық-түлік жаз шыққанша бүлінбейді.
Саудасы жүріп тұрған Тимофей ағай әңгімеге кірісті. Айтуына қарағанда, әне бір жылы Ресейге көшкен туыстары үш саяжайын тастап кетіпті. Сол жерге Тимофей аға әжей екеуі жаз бойы көкөніс егеді екен. Өсірген өнімдерін қыс бойы сатады.
– Әттең, жеріміз аздау, – деді жетпістің жуан ортасында болса да күш-қайраты бойында тұрған қария, – әйтпесе бұдан да көп егуге болар еді.
Жер демекші, әлгі менің бойы бәйтеректей балдызым тұратын ауыл көз алдыма елестегені. Бақшалық жер жетіп жатыр, тыңайтқыш есебіндегі көң тау-теңіз әрі тегін. Су екі бастан. Сөйтіп отырып Тимофей ағайдың картобына телміртіп қойғанын айтсаңшы.
