Өрт сөндіруші болып еңбек етіп жүрген Сапарбек Жақұдин Жаңа құрылыс ауылындағы үйден шыққан өртті өшіріп жүргенде жарақат алады. Қасындағы әріптесі оқыс қимылдап, су соратын сорғы темірі Сапарбектің көзіне тиеді. Соққы қатты тисе де, қызметтік міндетін әрмен қарай атқарған ол сол уақытта әлгі жарақат жанарынан айыратынын білген де жоқ.
Күн өте көзі көруден қалып, сырқаты сыр бере бастайды. Ол кезде жасы отыз тоғызда еді. Үш жыл уақыт өткен соң көзі мүлдем көрмей қалады. Содан жанарына жарық сыйлау үшін небір дәрігердің, емханананың табалдырығын тоздырады. Шетелдегі дәрігерлердің де алдына барады. Алайда бәрінен қайран болмады.
Сөйтіп, күні де, түні де қараңғы түнекке айналады. Тағдыр сынағына көндігеді. Үміті, көңілінің нұры жалғыз ұлы Бектұр еді. Асыл жары Гүлмираның да демеуі Сапарбек ағамызға дем береді. Содан бері 19 жыл өтіпті.
Үйдегі шаруаның бәрін Сапарбек ағамыздың өзі реттеп отырады. Қолы алтын. Үйге қажет заттарды өз қолымен жасайды. Көкірегі сайрап-ақ тұр. Күнделікті таңертең және кешкілік хабарды қалт жібермейді. Таңертең ерте тұрып, шынығуды да салтына айналдырып алған. Содан қаны айналады, жаны сергиді. Үйдегілер жұмысына кеткенде үй шаруасын өзі атқара береді.
Көз ұшында, көңіл төрінде бала кейпінде қалған Бектұры отау құрып, шаңырағын кеңейтіп, шаттығын еселеді. Құдайға тәубе, қазір құшағында Әли, Тасмин есімді тәтті немерелері бар. Естуімізше, ағамыздың ең бір ерекше қасиеті – баланы тез баурайтыны. Үйге келген ағайын-туыстың балалары жатырқап жыласа, ағамыз қалай қолына алады, солай жадырап салады. Немерелеріне ертегі, аңыз айту – күнделікті ермегі. Санауды, әріпті үйретеді екен.
Гүлмира жеңгеміз аудандық мәдениет үйінде әдіскер болып қызмет атқарады. Ал ұлы мен келінінің дәмханасы бар. Соны кәсіп еткен.
«Үйде отыра берген жарамас», деп ағамыз іздене бастайды. Жоғарыда ағамыздың қолы алтын екенін айта өткенбіз, ойына массажбен айналысу келеді. Сол мезетте Қытайдан келген маман зағип жандарды осы бір іске оқытып жатады. Сонда барып, 3 ай курсқа қатысып, тәлім алады. Қасындағыларға қарағанда жедел қағып алады. Сабағын сәтті түйіндеп сертификатқа ие болады. Сөйтіп, былтыр аудан әкімінің 1 млн теңге гранты бұйырады. Үкіметтің қайтарымсыз қаражатына керек-жарағын алып, үйдің бір бөлмесін жабдықтады.
Міне, қазір нұралықтар Сапарбек ағаның массажына асығады. Кісі келмесе, көңілі түседі. Буын-буынға массаж жасауға әбден машықтанып алған ағамыздың екі таудай арманы бар. Өкінішке қарай, бір арманы жақын көрінгенімен, алыстап кетті. Осы жылдың ақпан айы еді. «Астанадан керемет көз емханасы ашылыпты. Барғандар көріп кетіп жатыр екен. Менің де көзім көреді», деп көпшіліктен сүйіншіні де сұрап қойған. Онда барғанымен, емхананың бас дәрігері мүмкін еместігін амалсыз жеткізеді. Сол сәтте еңкілдеп жылағаны елдің жанына қатты батады. Гүлмира жеңгеміздің өзі сол ауыр сәтті былай еске алып күрсінеді: «Жиырма жыл бойы еңсеміз бұлай езілмеп еді. Қатты үміттеніп едік. Дәл сол кездегідей тоқтамай, солқ-солқ етіп жылағанын бұрын көрген емеспін. Үмітіміз көзіміздің жасымен сөнді».
Енді бір арманы бар. Ағамыз ауруханаға жұмысқа орналасып, емге келгендерге массаж жасап, елге пайдасын тигізгісі келеді. «Жалақының аз-көптігі маңызды емес, ел қатарлы еңбек етсем, қоғамға үлес қоссам», деп бізге де үлкен үміт арқалатып жіберді. Осы бір үміт отын өшіріп алмасақ игі еді...
Қарағанды облысы,
Нұра ауданы
