Танымал дикторды 90-жылдардың көрермені жаппай білді десек, артық айтпаймыз. Ол кісінің теледидардан үнемі күлімсіреп тұратын мейірімді жүзін көргенде көк жәшіктің ішінен туған ағамызды көргендей мәз болатынбыз. Қоңыр даусы қандай керемет еді. Оны естіген сайын тас бұлақтың суын ішкендей мейірленесің. Қазақтың ұғымға ауыр сөздерінің өзін тігісін жатқызып, анық айтатын. Түсінікті жеткізетін. Бұған оның алдымен ата-анадан дарыған таланты, екіншіден, Құрманғазы атындағы консерваторияның театр бөлімінде оқығаны себеп болса керек. Өйткені ол мұнда атақты режиссер Асқар Тоқпановтан тәлім алып, соның шәкірті болды. Сөздің салмағы мен қадірін түсінді. Бірақ ол алғашқы еңбек жолын театрда емес, «Қазақфильм» киностудиясында режиссердің көмекшісі болып бастады.
70-жылдардың ортасында Қазақ КСР мемлекеттік телерадио комитеті дикторларға конкурс жариялайды. Оған 100-ге жуық жас қатысып, соның ішінен Әбдірәлі ағамыз топ жарып, «Қазақ» радиосына диктор болып орналасады. Осында атақты дикторлар – Әнуарбек Байжанбаев, Омархан Қалмырзаев, Болат Біжібаев секілді тарландардан осы мамандықтың қыр-сырын үйреніп, көп өнеге алды. Қазақы қоңыр даусымен тыңдармандарға танылды. 1985 жылдан бастап телевизияға ауысып, қазіргі ұлттық арнада диктор болып істеді. Біз кейде дикторлықты теледидардың алдына сыланып-сипанып шығып, біреудің жазып бергенін оқып беру деп түсінеміз. Негізі олай емес. Миллиондаған көрерменнің алдында тұрып сөйлеу, жаңалық оқу – үлкен жауапкершілік. Осы сыннан сүрінбей өткеннің бірі – Ә.Бөлебай. Ол 1992-1996 жылдары аталған арнада дикторлар тобының жетекшісі болып, қаншама шәкірт тәрбиеледі. Өз алдына дикторлық мектеп қалыптастырды.
Әбдірәлі ағамызды жақын білетіндер оның азаматтығын, адалдығын, кішіпейілділігін, мәдениеттілігін, бекзаттығын алдымен ауызға алады. Қазақ радиосында ұзақ жыл қанаттасып еңбек еткен белгілі журналист Қошан Мұстафаұлы оның «өзіме ғана болсын» демейтін көңілі дарқан азамат болғанын айтады.
«Әбекең мінезі жайсаң жігіт еді. Біреуге қатты сөз айтып, ренжітіп көрген емес. Ақкөйлек, ақкөңіл жан болатын. Оған қандай мақтау айтсаң да жарасады. Өзі тәлімін алған ағаларының есімін аузынан тастамай айтып жүретін. Ертеде телевизияда жаңалықтар жүргізіп отырып, бір кісінің аты-жөнін қате айтып қояды. Соны көрген диктор ағасы Болат Біжібаев сол мезетте қоңырау шалып: «Әбдірәлі сенің фамилияңды «Бөле-баев» деп бөліп айтсам қалай болады?» дегенде, бетімнен отым шығып, екі-үш күн қиналып жүрдім. Ауырып қала жаздадым», деп айтқаны бар еді. Өзі де жас дикторлардың аяқ алысын үнемі бақылап отыратын. Олардың біреуі сөзді қате айтса, соған жаны күйіп, мазасызданатын. Бір күні екеуміз «Қазмедиа» орталығының алдында тұр едік. Сырттан 6-7-сыныптарда оқитын мектеп оқушылары келе жатты. Оларды қарсы алып тұрған жас жігіт бұтына жыртық джинси киіп алыпты. Әбекең соны көріп, әлгі жігітті былай шақырып алды да: «Қарашы, ана сүп-сүйкімді балалар «Қазақстан» ұлттық арнасына келдік деп төбелері көкке жетпей қуанып тұр. Ал сен оқушыларды жыртық шалбармен күтіп алып тұрсың. Ұят қайда?» деп айтып салды. Әбекеңнің өзі сәнді киініп, жарқырап, жадырап жүретін еді ғой», дейді сағынышпен еске алып.
1996-2000 жылдары ол кісі «Хабар» агенттігінде «Жаңалықтар» бөлімі мен «Жеті күн» ақпараттық-сараптамалық бағдарламасының жүргізушісі болып істеді. Осы жылдары «Жеті күн» бағдарламасын жұртшылық қызығып көретін. Онда көтерілген проблемалар аяқсыз қалмайтын. Сол мезетте шешіліп жататын. Одан кейін Қаржы полициясының баспасөз хатшылығына тағайындалды. Бұл қызметті де абыроймен атқарды. Қаншама адамға қамқорлығы тиді. Ол қандай қызмет атқарса да, журналистерге бір бүйрегі бұрып тұратын. Қолынан келгенше соларға қолдау көрсетіп, жәрдемесетін. 2015 жылдан бастап, өмірінің соңына дейін Қазақ радиосында еңбек етті.
Радиожурналист Жанат Жанұзақұлы оның Қазақ радиосының ғасырлық тойы қарсаңында «Ғиззат ғұмыр» атты хабар жүргізіп, сонда радионың жүз жылдық тарихына шолу жасап, осында қызмет істеген майталман азаматтар туралы 100-ден аса тағылымды хабар жасағанын жеткізді.
«Әбдірәлі аға екеуміз бірлесіп, «Дариға дәурен», «Ел ағалары», «Кәусар» атты 200-ге жуық хабар дайындадық. Ол кісі өмірдің ағысымен аға бермейтін, өз арнасын, бағасын білетін азамат еді. Жастарға жақын жүрді. Сол арқылы жан дүниесіндегі рухани аңсарды қандыра білді», деп еске алады әріптесі.
Ол қызметте ғана емес, отбасының да ұйтқысы бола білген. Балалары мен немерелері десе, жаны шығып тұратын азамат болған. Ағаның асыл жары Баян Әбдіқызы оның өте мейірімді болғанын айтты.
«Әбдірәлінің жүрегі өте нәзік, мейірімге шүпілдеп толып тұратын. Көшеде жылап тұрған бала көрсе, соны жұбатып, жаны қалмайтын. Өзі де адал өмір сүрді. Балаларын да адал азамат етіп тәрбиеледі. Біз 1975 жылы шаңырақ көтердік. Екеуміз де соңғы курста оқитынбыз. Ата-анасы қарапайым кісілер еді. Әкесі 40 жылдан астам уақыт мұғалім болып істеген. Білім беру саласының үздік қызметкері. Ата-анасын өте жақсы көрді. Менің әке-шешемді де ерекше сыйлады. Жалпы, жасы үлкен кісілерге, қарияларға құрметі бөлек-тұғын. Анасы 49 жасында өмірден өткен. Өзі елге танымал, абыройлы азамат болғанын анасы көре алмағанын өкінішпен айтып отыратын. Екеуміз елу жылға жуық тату-тәтті ғұмыр кештік. Балаларымыз өмірге келді. Оларды өсірдік. Одан кейін немерелеріміз туды. Енді солардың қызығын бірге көреміз деп жүргенде арамыздан кетіп қалды... Сағынамын. Үнемі күлімсіреп тұратын бейнесі көз алдымда тұрады», дейді Баян апай.
Кеше көлікте келе жатып, Қазақ радиосының «Алтын қорынан» Әбдірәлі ағамыз жүргізген бір танымдық хабарды берді. Ағаның жанға жайлы қоңыр даусы естілгенде ол кісі әлі арамызда жүргендей көрінді. Тірі болса, жоталы 70 жасқа толар еді. Осындайда ойымызға Абай атамыздың «Өлді деуге бола ма, ойлаңдаршы, Өлмей-тұғын артына сөз қалдырған», деген өлең жолы түседі. Өлмей-тұғын артына үні қалған Әбдірәлі Бөлебай халқымен бірге жасай береді.
