Зейнел-Ғаби жетінші сынып бітірген жылдардан ауыр қиыншылыққа тап болған. Ол сүйек туберкулезінің ауыр түріне ұшырап, төсек тартып жатып қалған. Бірақ тірліктен үмітін үзбей, төсекте жатқан күйі қолынан кітап, газет-журнал түсірмеген. Бар-жоғы 7-сынып бітірсе де өзінің білімін өзі жетілдіріп, көркем әдебиетті де, теорияны да оқи берген. Оған әсіресе Н.Островскийдің «Құрыш қалай шынықты» автобиографиялық романы қатты әсер еткен. Қайсар жан Павел Корчагинді өзіне өнеге тұтқан. Абайды да қолынан тастамай, өлеңдерін балаларына үйретуден де жалықпаған. Сөйтіп, олардың үлгісімен балаларға арналған әңгімелер, тақпақтар жазумен айналысқан. «Қанатты өмір» деген бір әңгімесі «Жұлдыз» журналына да шыққан. Ал «Балдырған» – өмірінің соңғы сәтіне дейінгі серігі, айнымас авторы болған басылым. Облыстық газетке де проблемалық мақалаларын бастырып тұрған.
Сол жылдарда Солтүстік Қазақстан облыстық партия комитетінің идеология жөніндегі хатшысы – Ілияс Омаров еді. Ұлтының жылт еткен жақсылығына қол ұшын беруге асығатын арыс ағамыз Зейнел-Ғаби туралы естіген соң Сергеев (қазір Шал ақын) ауданындағы Ортақкөл ауылында тұратын оны өзі іздеп келеді. Денсаулығының түзелуіне, тұрмыстық жағдайының жақсаруына қол ұшын береді. Кеңшардың директорын шақырып алып, «ауылыңда үлкен жазушы тұрады, сен оның есімімен мақтануың керек. Ал жазушыға жағдай керек», деп төрт бөлмелі саңғыраған үй тұрғызып береді. Денсаулығы аздап түзелген шағында қолжазбаларын қолтықтатып Алматыға жіберіп, ондағы Жазушылар одағының хатшыларына, Сәбит Мұқановқа көмек көрсетуді сұрап, арнайы хат жазып береді. Сөйтіп, алғашқы әңгімелер жинағы І.Омаровтың көмегімен «Бастама» деген атпен 1959 жылы жарық көреді. Бұл оқиға қаламгерді қатты қанаттандырады. Алматыдан Асқар Лекеров, Қажытай Ілиясов сияқты пікірлес, жанашыр достар да тауып қайтады. Солай басталған шығармашылық жол ағамыздың өмірінің соңғы сағатына дейін жалғасып, көзінің тірісінде 16 кітабын шығарған.
Ағамыз ұлағатты ұрпақ өсірген өнегелі әке. Жолдасы Кәмаш екеуі тәрбиелеген 10 баласының осалы жоқ. Үш қызы әкесінің ауыр халіне араша болуды ойлап, дәрігерлік мамандықты таңдапты. Қалғандары ұстаз, сәулетші, инженер-құрылысшы мамандықтарын қалап, өмірдің биік белестерінде жүр. Соның ішінде әрі әнші, әрі белгілі журналист болып жүрген Алтын Иманбаеваның есімін республика тұрғындары жақсы біледі. Ол Президент грантының иегері, Қазақстанның еңбек сіңірген қайраткері.
Зейнел-Ғаби Иманбаев 1987 жылы 63 жасында дүниеден қайтты. Ұрпақтары оның жарияланбаған дүниелерін жинап, «Солмайтын гүл», «Қос қайың» атты жинақтарын шығарған.
Жуырда С.Мұқанов атындағы облыстық әмбебап, ғылыми кітапханада жазушының 100 жылдығына орай мерекелік кеш болып өтті. Оған қатысқандар арасында жазушының балалары мен туыстары, жерлестері, жақын араласқан жандар жазушы туралы қызықты естеліктер айтты. М.Қозыбаев атындағы Солтүстік Қазақстан университетінің доценті Жанбай Қадыров жазушының шығармашылығы туралы баяндама жасады. Е.Серкебаев атындағы Өнер колледжінің студенттері жазушының әңгімелерінен үзінділер оқыды.
Өкінішке қарай, осындай өмірге құштар, еңбекқор, зор талант иесі, өлкеміздің мақтанышы болған балалар жазушысына өңірімізде лайықты сый-құрмет жасалмай келеді. Бір кезде туған ауылындағы мектептің атын беруге талпыныс болғанымен, бастама аяқсыз қалыпты. Бірақ Петропавл қаласында оның есімімен бір көшенің атын атаса, артық болмас еді. Осындай ұсыныс айтылғанда жиналған көпшілік қызу қолдады, енді соны облыс басшылығы ескерсе жөн болар еді.
