Бірде арақ ішіп ләйліп отырған шенеунік Лахматовтың үйіне белгісіз біреу кіріп келеді. Бақса денесінің бәрін қап-қара түк басқан, көзі деген тозақы оттың шоғындай қып-қызыл, мүйізі мен құйрығы бар кәдуілгі сайтан екен. Аз-кем таныстықтан кейін дастарқан басына отыруға рұқсат сұрайды. Лахматов әдеппен стакан ұсынады. Сөйтіп, сыра ішумен басталған кездесулері сыр ашумен жалғасып кетеді. Сондағы сайтанның айтқан сөзі:
«Бұрынғыдай жұмыс жоқ қазір. Майда-шүйде тірліктер. Сұлу бикештердің басын айналдырамыз, бозбалаларға өлең жаздырамыз дегендей...» Бұлар енді түсінікті. Жаңалықтың көкесі мына сөздерде ғой: «Ал саясат, әдебиет пен ғылымға біз әлдеқашан араласуды қойғанбыз. Бұл туралы түймедей түсінігіміз жоқ. Біздің арамызда тозақты тастап, адамдарға жұмысқа тұрғандардың қатары артып барады. Олар көпес әйелдерге үйленіп, жағдайларын жасап алған. Барлығының лауазымы жақсы. Адамдарға рахмет, әйтеуір бізге пара алып үйретті. Әйтпесе баяғыда аштан өлуші едік».
Сайтанның сапалағының соңғы сөзі төбеңе мұздай су құйып жібергендей болады.
Саттардың емес, сайтанның шәкірті қаптады деп жүргенде, олар әлдеқашан адамнан қулық-сұмдықта артта қалып кетіпті.
«Адамның сайтанынан қорық» деуші еді атам қазақ...
