Левитан
Тарих • 29 Шілде, 2021
Заманның зары аңқиды. Өйткені бұл дауыста қайғының табы бар. Уақыттың көз жасы, дәуірдің дабылы сіңген. Мен қорықпаймын ғой, үйдегі әжем естіген сайын бір тыжырынып қалады. Шалынан айырған соғыстың қайсібір қылығын жақтыра қойсын. «Атамашы сол пәлені» деп арыдан үркиді. Ал біз осы үннен ізгілік іздейміз. Іздеп қана қоймай, жеңістің дәмін сездірген ырғақты нотадай радиоға ынтыға қалатынымыз бар. Бұл қилы ой сілеміне салатын көрініс.
