Таяуда отандық арналардың бірінен көрнекті жазушы Дулат Исабековтің оқырмандар қолынан түсірмей құмартып оқыған повесінің желісімен, 1975 жылы режиссер Шәріп Бейсембаев түсірген «Гауһартас» фильмі көрсетілді. Аталған көркем туындының жарыққа шыққанына қырық алты жыл болса да оған деген көрерменнің қызығушылығы бір кеміген емес. Оның себебі талантты қаламгердің қаламынан туған шығарманың шынайылығы мен режиссердің рөлдерді ойнаған актерлерді тап басып, тани білуінен болар деп ойлаймыз.
Шын мәнінде, сол актерлердің бәрі бір-бір сом тұлға деп айтуға болады.
Қазақтың қатпарлы мінезді қара шалын Кәукен Кенжетаев келісті бейнеледі. Баласына мейірімі түсіп тұратын ақжарылқап ана – Әмина Өмірзақова қандай! Ақжүрек Қайыркен ше?! Халқымыздың ибалы келінін көркемдеген Жанна Қуанышеваны әспеттеуге әсем сөз таба алмайсыз. Әсіресе бір қарағанда жан-дүниесі томырықтау, бірақ еркектік айбары басым Тастанды Әнуар Боранбаев жеріне жеткізіп ойнады. Киноны көргенде Тастанның Салтанатқа деген қатыгездігін қабылдай алмай, іштей жек көріп отырасыз. Бірақ фильм соңына таман Тастанның жаны гүлдей нәзік екенін түсінесіз.
Журналист Сейсен Әмірбекұлының 2013 жылы «Айқын» газетінде жарық көрген талантты актер жайындағы «Мен толық ашыла алмадым, әттең...» деген мақаласында, қаламгер Дулат Исабеков: «Әнуар Боранбаевпен «Гауһартас» атты повесімнің желісі бойынша фильм түсірілер кезде таныстым. Басында басты рөлдегі Ыбыш-Тастанды өзге актер ойнайтын болар деп жүргенмін. Әнуар бекіпті. «Әй, алып шыға алар ма екен?» деген сенімсіздік ойда болды. Қателесіппін. 1975 жылдың желтоқсан айында киноның премьерасы өтті. Риза болдым. Әнуар актерлік шеберлігін көрсетті. Жарының жанын түсінбейтін шодыр мінезді, бірақ өз ісіне адал адамның бейнесін керемет сомдап шықты. Қазір ол фильмді Әнуарсыз елестете алмаймын. Боранбаев кино әлемінде осы «Гауһартасқа» түсу арқылы өзінің жаңа бір қырын ашты, халыққа кеңінен танылды» деп айтады. Жазушы өте дәл баға берген. Әнуар аға одан кейін де талай фильмге түссе де, көрермен жадында «Гауһартастағы» Тастанмен мәңгі қалды.
Алайда арқалы актердің жұлдызы театрда жанды деуге болады. Алыс ауылдан арман қуып келген бозбала Құрманғазы атындағы өнер институтына оқуға түсіп, профессор Рәбиға Қаныбаеваның шеберлік сыныбында дәріс алып, кейін Алматыдағы Мұхтар Әуезов атындағы академиялық драма театрына жұмысқа қабылданды. Алғашқы рөлі – ұлы Мұхаңның «Түнгі сарынындағы» − Сапа. Оны жас актер сахнада сәтті алып шыға білді. Содан бастап Әнуардың айы оңынан туды. Әкемтеатрға алғашқы келген жылдары режиссер Қадыр Жетпісбаев ақын Құдаш Мұқашевтың Ілияс Жансүгіровтің жастық шағынан елес беретін «Дала дастаны» атты пьесасын көрерменге ұсынды. Мұнда актерге бас кейіпкер – Ілиясты ойнау бақыты бұйырды. Көрнекті ақын бейнесін алып шығу үшін ол көп ізденіп, ақыры сахнада тұғырлы тұлғаның бұла кезін зерделі көркемдейді. Оған көрермендер ғана емес, сахнада бірге жүрген әріптестері де тәнті болады.Бұл туралы жақын досы, Мемлекеттік сыйлықтың лауреаты Тұңғышбай Жаманқұлов: «Әнуар сол қазақ театрында асқан жағымды үнімен бірге керемет сахналық сүйкімімен келген қайталанбас, ешкімге ұқсамайтын жаңа актер пайда болғанын жұртшылыққа паш етті. Жақсы ойнады, Ілияс рөлі Әнуар табиғатының оң жамбасына келіп, кірігіп, бірігіп кетті» деп ақтарылады.
Жалпы өткен ғасырдағы алпысыншы жылдары қазақ театрының дәуірлеген кезеңі басталды. Сол кезде атақты режиссер Әзірбайжан Мәмбетов қойған драмалық шығармалардың даңқы Одаққа тарап жатты. Міне, осы шақта қасиетті өнер ордасына жалынды жас буын келді. Солардың арасында жасындай жарқылдап Әнуар да жүрді. Жетпісінші жылдардан бастап әкемтеатрда сахналанған қойылымдарды Боранбаевсыз елестете алмайсыз. Онымен өнерге бірге келген замандастары да шетінен шашасына шаң тимес жүйріктер болатын. Бірақ солардың ішінде Әнуардың әлемі дараланып тұрды. Ол отыз жылдан аса уақыт ішінде Әуезов театрының сахнасында 70-ке жуық рөлде ойнап, нағыз майталманға айналды. Ол жайында марқұм Әшірбек Сығайдан асырып айту мүмкін емес. «Тарихи һәм осы заманғы қаһармандарымен шұрқыраса табысып, өнер жанкүйерлеріне әрдайым көл-көсір эстетикалық қуаныш сыйлаған актер Ілияс, Сырым, Әубәкір, Люченцио, Бірсімбай, Незнамов, Жадаев, Уильям Кэтсби, Сотанвиль, Сабырбаев, Тұрсынбай, Еламан, Момын шал сынды сан ұлт өкілдері мен әр дәуір адамдарының өміршең шежірелерін «тірілтті». Кейіпкер бойына қан жүгіртіп, тірі кеудеге жан беретін актерлік тылсым сиқырдың барлық сырларын меңгерген сахна шебері», дейді белгілі театр сыншысы.
Дарынды өнерпаз қазақ киносын дамытуға да айтарлықтай үлес қосты. «Түрксіб туралы ән» – Т.Рысқұлов, «Орал от ішінде» – Таңатаров, «Жұлдызыңды өшірме» – Қасымов, «Соңғы көш» – әке, «Жау тылындағы майданда» Байсанбаев секілді бірнеше айшықты бейнелерді сомдады. Асыл азамат көзі тірісінде туған жерінің қол бастаған батырлары Амангелді Иманов пен Кейкі Көкембайұлының қаһарман бейнелерін кинода сомдасам деп армандапты. Бірақ жұмыр басты пендеге арман деген арғымақ жалын ұстата бере ме?!
Актермен жақын сыйласқандар оның адами болмысы туралы тамсанып айтады. Бұл туралы достарының жазған естеліктері де жетерлік. Ол кісінің елде бала күнінен бірге өскен Айтбай Шүкенов деген досы бар. Әнуар аға ауылға келгенде Айтбай аға екеуі үнемі бірге жүреді. Өзенге суға түседі, балық аулайды. Атқа мінеді. Елдің адамдарымен жүздеседі. Қазір Айтекең – зейнеткер. Ауылдың қазыналы қариясы. Жан досы жайында тебіреніп сөйлейді. «Әнуар екеуіміздің достығымыз алғашқы бала күннен танысып, табысқан күн мен мәңгі қош айтысқан күннің арасына созылған 45 жыл екен. Азаматтығы, мінезінің кеңдігі, кісілік келбеті, қазақы қасиеті оны басқалардан ерекшелеп тұратын. Ақылды, адалдықты, кішілікті ол өмірдің өзінен үйрене біліп өскен табиғаттың сирек тұлғасы іспеттес еді» деп сағына еске алады.
Белгілі қаламгер Қайсар Әлімнің «Актер тағдыры» деген кітабында Әнуар ағаның өмірі мен өнері жайында жан-жақты баяндалған. Ол кісі өмірінің соңғы жылдарында біраз қиындық көрді. Болашағынан үміт күткен ұлы оқыста қаза болды. Жағасына ауыр дерт жармасып, ақыры бір аяғынан айырылды. Киелі сахнамен қоштасуға тура келді. Ол театрдан кетерде жата қалып еденді құшты дейді көзкөргендер. Қабырғалы суреткер Сәкен сері Жүнісов актердің ішкі ой күйзелісін былайша өреді. «Егер бұдан былай қойылымдарға қатынаса алмасам да, театрға келуден бір күнде тыйылмаймын. Кешегі сахнаның қадау-қадау қазықтарындай, ата-әжелерімнің, аға-апаларымның көтеріп кеткен өнер ғимаратының сақшысы болсам да, академиялық театрдың атын жоғалтпай, затын жүдетпей ұстаса екен деп өзімнен кейінгі ұрпаққа күнде ақылымды айтып, мысқалдай пайдам тие берсін деп армандаймын» деп толғаныпты. Кейін ағамыз сахнаға оралып, өнерін сағынған көрерменімен қайта қауышты. Оннан аса рөлді сомдады. Алайда айналдырған дерт талантты актерді елу екі жасқа қараған шағында алып тынды. Оған жаңа мыңжылдықтың дәмін тату бұйырмады.