Бұл жаңалық көрермендерді елең еткізді десем, өтірік болар. Өйткені, мұндай хабарлар жиі қайталанады. Ұсталып жатыр, ұстап жатыр... Арамшөптерді отаған жақсы, алайда оның түбірін жойған одан да жақсы.
Неге біз олармен күресте шарасызбыз? Себебі, жезөкшелерге қатысты қатаң жазаға тартатын заң әлі жоқ. Оларды ұстайды, уақытша қамайды. Ал әрі қарай қылмыстық іс қозғауға қауқарсыз.
Осындай көріністерге қарап, кейде бойыңды еріксіз үрей билеп кететіні бар. Қоғамымызға індет болып жабысқан азғындық әрекеттер өскелең ұрпақтың санасын улап кетпей ме деп күдіктенесің.
Сан-саққа жүгірген ойымды телефон шырылы бөліп жіберді. Досым екен, бильярдқа шақырып жатыр. Біраз сергіп қайтайын деген оймен келісе кеттім. Сыртта қыстың қақаған аязы. Машинаммен қаланы бетке алып жүріп келемін. Жол-жөнекей көлік жуатын орынға көзім түсті. Солай қарай бұрылдым.
– Аға, мұнда келіңіз, бос орын бар, – деп қол бұлғаған қара қыз алдымнан шықты. Аяғына резеңке етік киген, беліне орамал байлаған орта бойлы, өңі жылы қыздың қимылдары ширақ. Өз ісін меңгергені көрініп-ақ тұр. Қыстың сары аязында мұндай жерде жұмыс істеу қыз бала емес, ер адамға да оңай тимейтіні анық. – Мұнда істегеніңе қанша уақыт болды? – дедім.
– Үш-төрт айдың жүзі болды, аға. Бұл жұмысқа да икемделе бастадық, – деп жымиды. Әрі қарай әңгімеміз сабақтаса кетті.
– Басқа жұмыстың ыңғайы болмады ма, сонда? Мынадай суықта қолыңды суға сала бергенің болмайды-ау. Ауруға шалдығып жүрме, – деп жанашырлықпен өз ойымды білдірдім.
– Әзірше тапқан жұмысым осы болды, аға. Әрине, қиыны қиын. Бірақ, амал нешік. Әкем қайтыс болған. Анам аяғынан жүре алмайды. Жалғыз інім бар, мектепте. Өзім оқуға түсе алмадым. Жұмыстың оңайы жоқ ғой. Мұның бәрі уақытша деп ойлаймын. Әлі-ақ жақсы жұмыстар кездеседі, – деп сеніммен жауап берген қарындасыма риза болдым.
– Аға, неге жүзіңіз солғын. Біреу қатты ренжіткен сияқты ғой сізді, – деп жүзіме қарады. Шыны керек, теледидардан көрген жаңағы көріністер ойымнан әлі шыға қоймаған еді. Неге, кімге ренжігенімнің бәрін ашып айттым әлгі қызға. Бір жағы оның бұл туралы пікірін білгім келгені де рас. Әңгімемді аяқтаған соң, ол біраз үнсіз күйде қалды. Қолындағы сулықты шелекке бір матырып, қатты-қатты сығып алды да сөзін бастады.
– Жақсы болу да, жаман болу да адамның өз қолында. Мені қынжылтатын нәрсе, адамдар дүниеқоңыз, нәпсіқұмар болып бара жатқан тәрізді. Олар бәрін ақшамен ғана өлшейді, ақшамен ғана шешеді. Кейде маған да көліктерін жудыртуға әкемнен де үлкен кісілер келеді. Кейбіреулерінің ойы бұзық. «Жақсылап демалсақ қайтеді, ақыңды жемеймін», деген сөздерді естігенде жүрегің ауырады. Талай рет жылап та алған кездерім болды. Сонда олар ақшасы жоқ, әлсіз жандар бәріне көне береді деп ойлайтын шығар. Бірақ, қатты қателеседі. Ақшаға сатылмайтын құндылықтар да бар. Олар – ар, ұят, намыс. Егер осы қасиеттер адам бойында жоқ болса, онда жер басып жүргеннен не пайда?! – деп көзіне жас алды.
Көлік жуушы қызбен болған әңгіме де аяқталды. Кірлеген көлігімді сабынды сумен, кірленген көңілді иманды сөздермен жуып-шайған қарындасыммен «аман бол, ар-намысты ту еткен қазақтың қызы», деп ыстық пейілмен қоштастым.
Сенің әлі жолың болады. Мен оған кәміл сенемін.
Болат Мәжит,
журналист
АЛМАТЫ
