Әке-шешелеріміз бір түнде түтін түтетіп отырған атамекенінен қотарыла ауып, қазақ еліне жеткенше көрген небір қиындықтарды айтқанда көз жастарын көл ететін. Тағдырдың тәлкегімен көрмеген қорлықтары қалмаған. Тек тыныштық ұялаған кең-байтақ Қазақстаннан пана тауып, қазақ халқы туғанындай болып кеткен. Жарты құртты бөліп жеп, мейірін төккен. «Аштықта жеген құйқаның дәмі ауыздан кетпес» демекші, сол бір нәубат заманда басы ауған жаққа босып кеткен поляктарды бір қотанға ұйыстырып, қызығын да, қиындығын да бастан бірге кешірген тұрғылықты халықтың қонақжай, бауырмал, меймандос қасиеттеріне керемет тәнтіміз.
Өзгелер секілді саяси қуғын-сүргінге түскен поляктардың кейінгі ұрпағы ретінде мен де өзімді қазақ ағайындар алдында қарыздармын деп есептеймін. Тарихи атажұрттан алыста жүрсек те, «бір үйдің баласындай, бір қолдың саласындай» тату-тәтті өмір сүріп жатырмыз. Достығымызға еш қылау түскен емес. Төл тарихымызды, мәдениетіміз бен тілімізді үйренуге барлық мүмкіндіктер жасалған.
Сұрқия саясаттың құрбанына айналған ата-әжелеріміздің 20 мыңға жуық ұрпағы негізінен Тайынша ауданын қоныс етіп, еліміздің гүлденуіне үлкен үлестерін қосып келеді. «Біздің бір ғана Отанымыз бар, ол – Қазақстан!» деген сөзді балаларымыз бен немерелеріміз де көкіректеріне ұялатқан.
Анатолий КРАЩЕВСКИЙ,
облыстық «Коперник» поляк мәдени орталығының төрағасы
Солтүстік Қазақстан облысы
